اطفال (در قیامت): تفاوت میان نسخه‌ها

'''اَطْفال در قیامت'''، موضوع یکی از بحث‌های [[کلام امامیه|علم کلام]] است و به حساب اعمال افراد نابالغ پس از مرگ اشاره دارد. به اجماع [[متکلم|متکلمان]]، در روز [[قیامت]] اطفال مؤمنان به [[بهشت]] می‌روند؛ اما درباره سرنوشت اطفال [[شرک|مشرکان]] که به [[تکلیف]] نرسیده و از دنیا رفته‌اند اختلاف نظر وجود دارد. برخی متکلمان معتقدند که خداوند آنان را به [[جهنم]] می‌برد؛ اما دیگران چنین باوری ندارند. برخی از آیات قرآن کریم، از جمله [[آیه الحاق ذریه]] و [[آیه ۱۵ سوره اسراء]] را به این مسئله مربوط دانسته‌اند. در میان مذاهب کلامی اسلام، متکلمان [[امامیه]] بر این باورند که عذاب کردن کودکان نابالغ، با [[عدل الهی|عدالت خداوند]] منافات دارد و خداوند هرگز ظلم نمی‌کند. [[معتزله]] نیز بر این باورند که همه کودکان چه والدینی مومن داشته باشند و چه مشرک به بهشت می‌روند. دربارۀ نظر [[اشاعره]] نیز دو روایت وجود دارد. طبق یک روایت، دربارۀ سرنوشت اطفال مشرکان نمی‌توان نظر داد و بایستی سکوت کرد؛ اما طبق روایت دیگر عذاب اطفال در قیامت منافاتی با عدل خداوند ندارد؛ زیرا ما در دنیا نیز شاهدیم که گاهی کودکان درنج می‌برند.  

بحث سرنوشتِ اطفال در روز قیامت، از فروع بحث عدل الهی و با بحث [[تکلیف]] و مبحث [[اعواض]] مرتبط استد.{{مدرک}}یکی از پرسش هایی که در [[کلام اسلامی|علم کلام]] مطرح شده است این است که «‌کودکانی که قبل از بلوغ از دنیا می‌روند در آخرت چه حکمی خواهند داشت؟» یا اینکه «‌حکم فرزندان غیر بالغ کفار چیست؟ آیا مومن محسوب می‌شوند یا کافر؟‌» {{مدرک}}در میان مذاهب کلامی، دربارۀ سرنوشت اطفال در قیامت اختلاف نظر وجود دارد. متکلمان [[امامیه]] معتقدند که عذاب کردن کودکانی که مستحق کیفر نیستند، ظلم است و خداوند هرگز ظلم نمی‌کند.<ref>سدیدالدین حمصی رازی، المنقذ من التقلید، ج۱، ص۱۹۹-۲۰۰.</ref>  اما [[ابوحنیفه]] در این  موضوع توقف کرده و از بهشتی یا جهنمی بودن آنان اظهار بی‌اطلاعی نموده است.<ref>عبدالکریم عثمان، نظریة التکلیف، ج۱، ص۲۹۷.</ref> [[معتزله]] که مدافعان عدل الهی و [[حسن و قبح|حسن و قبح عقلی]] هستند، بر این باورند که بر خداوند روا نیست اطفال را در آخرت عذاب کند و همه کودکان اعم از اینکه پدرانشان مؤمن باشند، یا مشرک، در بهشتند. بر همین اساس [[محمد بن عبدالله اسکافی| اسکافی]] (متوفای ۲۴۰ق‌/۸۵۴م‌. متکلم‌ مکتب‌ معتزلی مذهب بغداد) ردیه‌ای بر ازارقه نوشت.{{یاد|پیروان نافع ابن ازرق از سران خوارج  را ارازقه نامیده‌اند. }} اما در میان اشعریان دیده می‌شود که این مسئله را مجاز دانسته‌اند و افرادی همچون ابوبکر باقلانی (متوفای [[سال ۴۰۳ هجری قمری|۴۰۳ق]]) معتقدند که خداوند نه‌تنها در آخرت، بلکه اگر در همین دنیا نیز  اطفال را مبتلا به درد و رنج کند، [[تکلیف مالایطاق]] نماید و در مقابل این‌ها هیچ پاداشی در نظر نگیرد، همچنان عادل است،<ref>باقلانی، التمهید، ص۳۴۱.</ref>

ا{{متن قرآن|مَنِ اهْتَدَیٰ فَإِنَّمَا یَهْتَدِی لِنَفْسِهِ وَمَنْ ضَلَّ فَإِنَّمَا یَضِلُّ عَلَیْهَا وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَیٰ وَمَا کُنَّا مُعَذِّبِینَ حَتَّیٰ نَبْعَثَ رَسُولًا|ترجمه=هر کس به راه آمده تنها به سود خود به راه آمده، و هر کس بیراهه رفته تنها به زیان خود بیراهه رفته است و هیچ کس بار گناه دیگری را بر نمی‌دارد، و ما تا رسول نفرستیم، عذاب نمی‌کنیم.|سوره=أسراء|آیه=۱۵}}