انسان کامل: تفاوت میان نسخه‌ها

انسان کامل در اندیشه ابن عربی متصف به وجود، روح عالم، جلای آیینه هستی و خلیفه خداوند است. بر اساس نظر او زمانی که خداوند جهان را خلق کرد شبحی بدون روح و آینه‌ای پرداخت نشده بود به همین دلیل خداوند انسان کامل را خلق کرد تا از آیینه عالم زنگار بزداید و [[روح]] آن شود؛ زیرا تنها انسان مظهر ذات الهی است و به مثابه مردمک چشم است که حضرت حق از طریق آن به خلقش می‌نگرد و به عبارت دیگر از منظر ابن عربی چون انسان دارای [[عقل]]، فکر و معنویت است، خدا را با معرفتی شایسته می‌شناسد و کمالات او را هویدا می‌کند و اگر انسان نبود این [[اراده الهی|اراده خدا]] تحقق نمی‌یافت و حق ناشناخته باقی می‌ماند؛ به همین دلیل از دیگر موجودات برتر است.<ref>ابن عربی، ترجمه فصوص الحکم، ۱۳۸۶ش، ص۷-۹.</ref>

از منظر ابن عربی ملاک نیابت و خلافت انسان تنها با کمال و انسانیت حاصل می‌شود به همین دلیل منحصر در مردان نیست بلکه زنان نیز به مقامات بالا و کمال دست می‌یابند. وی با نقل حدیثی از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر اسلام(ص)]] از زنان کامل مانند [[مریم دختر عمران|مریم بنت عمران]]، [[آسیه همسر فرعون|آسیه]]، [[حضرت خدیجه کبری سلام الله علیها|خدیجه]] و [[حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها|فاطمه(س)]] که به مقام انسان کامل رسیده‌اند، یاد می‌کند.<ref>قیصری، شرح فصوص الحکم، ۱۳۷۵ش، ص۱۲۱.</ref>

ابن عربی برای کمال انسان مراتبی معرفی می‌کند که محمد(ص) را اکمل، دیگر [[پیامبران]] را کامل و ورثه انبیا  راخلیفه کامل می‌داند.ابن عربی [[ولایت]] را از لوازم انسان کامل دانسته و استمرار کمال انسان را در اقطاب صوفیه و رجال الغیب می‌داند. عارفان شیعی نیز استمرار نور محمدی را معطوف به آل محمد و [[امامان شیعه|ائمه اثنی عشر]] می‌دانند.<ref>مایل هروی، «انسان کامل» ص۳۷۷-۳۷۸.</ref>