سید محمدباقر خوانساری: تفاوت میان نسخه‌ها

جد اعلای این خاندان به هنگام سقوط [[اصفهان]] توسط افغانان، در حدود ۱۱۳۵ق از اصفهان به [[خوانسار]] کوچ کرد و فرزندان وی که تا مدتی در خوانسار می‌زیستند، به خوانساری شهرت یافتند. [[زین‌العابدین خوانساری]] (درگذشته ۱۲۵۷ق)، پدر محمدباقر به اصفهان بازگشت و در محله چهارسوی شیرازی‌ها سکونت گزید و از همین روی نوادگان وی به چهارسوقی یا چهارسویی شهرت یافتند.<ref> حبیب‌آبادی، مکارم الاثار، ۱۳۵۱ش، ج۳، ص۷۹۸-۷۹۹؛ جعفریان، اسنادی از خاندان روضاتیان،۱۳۸۲ش، ص۱۶-۱۷(مقدمه).</ref>

===فرزندان===

سید محمدباقر خوانساری، هشت فرزند پسر داشت یکی از آنها در کودکی درگذشت و هفت تن دیگر به تحصیل علم حوزوی پرداختند.<ref>موسوی خوانساری، مقدمه، ص۲۴۴-۲۹۱؛ حبیب‌آبادی، مکارم الاثار، ۱۳۵۱ش، ج۳، ص۸۲۰؛ اسنادی از خاندان روضاتیان، مقدمه جعفریان، ۱۳۸۲ش، ص۱۸(مقدمه)؛ روضاتی، صاحب روضات الجنات، ۱۳۷۱ش، ص۶۲-۶۳.</ref>  

===درگذشت===

خوانساری در [[۸ جمادی‌الاول]] [[سال ۱۳۱۳ هجری قمری|۱۳۱۳ق]]<ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ۱۳۸۶ش، ج۲، ص۹۲.</ref>در اصفهان درگذشت<ref> مدرس تبریزی، ریحانة الادب، ۱۳۶۹ش، ج۳، ص۳۶۷؛ حبیب‌آبادی، مکارم الاثار، ۱۳۵۱ش، ج۳، ص۸۱۵؛ مهدوی، تذکرة القبور، ۱۳۴۸ش، ص۱۷۷.</ref> و در [[تخت فولاد]] به‌خاک سپرده شد.<ref> مدرس تبریزی، ریحانة الادب، ۱۳۶۹ش، ج۳، ص۳۶۷؛ حبیب‌آبادی، مکارم الاثار، ۱۳۵۱ش، ج۳، ص۸۱۵.</ref> شعراء در سوگ وی اشعاری سروده‌اند.<ref> برای نمونه، نک: حبیب‌آبادی، مکارم الاثار، ۱۳۵۱ش، ج۳، ص۸۱۶-۸۱۹.</ref>

==تحصیلات==

سید محمدباقر خوانساری تحصیلات ابتدائی را در زادگاه خویش و از جدّش [[جعفر بن حسین خوانساری (میر صغیر)|سید ابوالقاسم جعفر]] (درگذشته ۱۲۴۰ق) فرا گرفت.<ref> حبیب‌آبادی، مکارم الاثار، ۱۳۵۱ش، ج۳، ۸۰۳.</ref> او پس از وفات جدش، همراه با پدر و برادرانش به اصفهان کوچ کرد<ref> خوانساری، روضات الجنات، ۱۳۹۰ق، ج۲، ص۱۰۶.</ref> و نزد علمای زیر شاگردی کرد:

*[[محمد ابراهیم کرباسی]]

*[[سید محمد بن عبدالصمد شهشهانی]].<ref> خوانساری، روضات الجنات، ۱۳۹۰ق، ج۲، ص۱۰۵-۱۰۷؛  حبیب‌آبادی، مکارم الاثار، ۱۳۵۱ش، ج۳، ص۸۰۰؛ مهدوی، تذکرة القبور، ۱۳۴۸ش، ص۱۷۶.</ref>

خوانساری، قصیده‌هایی به عربی و فارسی در موضوعات مختلف، به‌ویژه در مدح و مرثیه [[اهل‌بیت(ع)]] سروده است.<ref> خوانساری، روضات الجنات، ۱۳۹۰ق، ج۲، ص۱۱۰.</ref> نمونه‌ای از این نثر، علاوه بر [[خطبه]] بی‌نقطه او<ref> حبیب‌آبادی، مکارم الاثار، ۱۳۵۱ش، ج۳، ص۸۰۱.</ref> نامه‌هایی است که به برخی از بزرگان و دانشمندان معاصر خویش نگاشته است.<ref> خوانساری، روضات الجنات، ۱۳۹۰ق، ج۲، ص۱۱۰؛ حبیب‌آبادی، مکارم الاثار، ۱۳۵۱ش، ج۳، ص۸۰۲.</ref>

{{پانوشت}}

==پیوند به بیرون==

{{فقیهان شیعه (قرن ۱۴ قمری)}}

{{تراجم نگاران شیعه}}