۵٬۳۴۱
ویرایش
P.motahari (بحث | مشارکتها) جز (added Category:مقالههای آماده ترجمه using HotCat) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
==آغاز کار با نام خدا== | ==آغاز کار با نام خدا== | ||
{{جعبه نقل قول|عنوان=|نقلقول='''كلُّ أمر ذي بالٍ لمْ يُذكَر فيه بسم الله فهو | {{جعبه نقل قول|عنوان=|نقلقول='''كلُّ أمر ذي بالٍ لمْ يُذكَر فيه بسم الله فهو أبتر'''؛ هر کار ارزشمندی که با بسمالله آغاز نشود، ناقص است.|منبع=<small>علامه مجلسی، [[بحار الانوار]]، ج۷۶، ص۳۰۵.</small>|تراز=چپ|عرض=250px|حاشیه=1px|اندازه خط=|رنگ پسزمینه=#bacc9e|شکلبندی=|پسزمینه عنوان=|رنگ خط عنوان=|شکلبندی عنوان=|تراز نقلقول=وسط|شکلبندی نقلقول=|گیومه نقلقول=|تراز منبع=وسط|شکلبندی منبع=|title=پیامبر(ص):}} | ||
[[تفسیر قرآن|مفسران]] میگویند «بسم الله الرحمن الرحیم» در آغاز کارها، برای آنکه با نام و یاد خدا همراه باشد، گفته میشود.<ref>برای نمونه نگاه کنید به طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۵۴؛ فخر رازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۱، ص۱۰۳؛ طباطبایی، المیزان، ۱۳۶۳ش، ج۱، ص۱۵-۱۷؛ طیب، اطیب البیان، ۱۳۷۸ش، ج۱، ص۹۳.</ref> بهگفتهٔ [[سید محمدحسین طباطبائی|سید محمدحسین طباطبایی]] در [[المیزان فی تفسیر القرآن (کتاب)|تفسیر المیزان]]، خداوند [[قرآن]] را با نام خود که عزیزترین نامهاست آغاز کرده تا کلامش نشانه و یاد او را داشته باشد. همچنین با این کار، به بندگانش آموخته تا اعمال و گفتارشان را با نام وی آغاز کنند رفتار و گفتارشان خدایی شود و نشان خدا در آن باشد.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۶۳ش، ج۱، ص۱۵.</ref> | [[تفسیر قرآن|مفسران]] میگویند «بسم الله الرحمن الرحیم» در آغاز کارها، برای آنکه با نام و یاد خدا همراه باشد، گفته میشود.<ref>برای نمونه نگاه کنید به طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۵۴؛ فخر رازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۱، ص۱۰۳؛ طباطبایی، المیزان، ۱۳۶۳ش، ج۱، ص۱۵-۱۷؛ طیب، اطیب البیان، ۱۳۷۸ش، ج۱، ص۹۳.</ref> بهگفتهٔ [[سید محمدحسین طباطبائی|سید محمدحسین طباطبایی]] در [[المیزان فی تفسیر القرآن (کتاب)|تفسیر المیزان]]، خداوند [[قرآن]] را با نام خود که عزیزترین نامهاست آغاز کرده تا کلامش نشانه و یاد او را داشته باشد. همچنین با این کار، به بندگانش آموخته تا اعمال و گفتارشان را با نام وی آغاز کنند رفتار و گفتارشان خدایی شود و نشان خدا در آن باشد.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۶۳ش، ج۱، ص۱۵.</ref> |