بهره: تفاوت میان نسخه‌ها

طیبیان اعم از داوودی و سلیمانی بر خلاف نزاریان به شریعت و [[فقه]] پایبند بوده و اعمال عبادی آنها بوسیله بزرگان دینی انجام می­‌گیرد. جوانان آنها در سن پانزده سالگی با داعی مطلق بیعت کرده که آن را بیعت با امام تلقی می­‌کنند. آنان به [[نماز]]، [[زکات]]، [[روزه]]، [[حج]] و [[ولایت]] اهمیت بسزایی داده و مثل دیگر [[مسلمان|مسلمانان]] مقید به انجام آن هستند. [[اذان]] آنها مثل [[امامیه|شیعیان اثنی‌عشری]] است، اما مانند [[اهل سنت و جماعت|سنیان]] [[وضو]] می­‌گیرند. مکان‌های عبادت آنها به «جماعت‌خانه» معروف است. [[نماز جمعه]] را برگزار نمی­‌کنند. آنها از طرق متفاوتی مقداری از مال خود را در راه مذهب خویش صرف می­‌کنند. [[ماه رمضان]] در نزد آنها همواره سی روز بوده و شب [[۲۷ رمضان]] [[شب قدر]] است، اما به شب‌های ۱۷، [[۱۹ رمضان|۱۹]] و [[۲۱ رمضان|۲۱]] نیز احترام خاصی دارند. سفر به [[مکه]]، [[مدینه]]، [[نجف]]، [[کربلا]]، [[قاهره]] و اماکنی که امامانشان مدفونند از مراسم‌های عبادی- زیارتی آنهاست. عزاداری [[محرم]] و جشن [[عید غدیر]] نیز از مهم‌ترین مراسم‌های آنان است.<ref>فرمانیان، مهدی؛ درسنامه اسماعیلیه، ص۱۴۶-۱۴۷.</ref>

طیبیان سلیمانی سازمان دعوت ساده‌ای دارند، داعی مطلق با کمک چند دستیار، سه­ جزیره یا منطقه (یمن، هند و پاکستان) را تحت نظارت دارد. داعی در هند دارای نماینده‌ای است که وی را «منصوب» خطاب می‌کنند. منصوب همچنین بر جامعۀ کوچکی از بهره‌های سلیمانی در پاکستان نیز نظارت می‌کند. در هند و پاکستان زبان رسمی دعوت سلیمانی اردوست ولی در مکاتبات بنن بهره‌های سلیمانی و داعی مطلق آنها در یمن و عربستان سعودی عربی به کار می‌رود.

بهره‌های سلیمانی برخلاف داوودیان، از هرگونه نفاق و انشعاب دوری جسته‌اند. آنها در حال حاضر گروه مترقی کوچکی را تشکیل می‌دهند که برخلاف داوودی­‌ها، با تغییرات اجتماعی و آموزش و پرورش مدنی موافقت داشته و هماهنگی بشتر ی با دیگر مسلمانان از جهت زبان، لباس و آداب اجتماعی پیدا کرده‌اند.<ref>دفتری، فرهاد؛ بهره، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، تهران، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۱۳، ص۱۶۵. </ref>