الحسن و الحسین سیدا شباب اهل الجنة: تفاوت میان نسخهها
←بررسی محتوا
Rezai.mosavi (بحث | مشارکتها) (←منابع) |
برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
خط ۲۳: | خط ۲۳: | ||
==بررسی محتوا== | ==بررسی محتوا== | ||
«سَیّد» برای کسی استعمال شده که دارای ریاست، بزرگی و شرافت است.<ref>بحرانی، منار الهدی، ۱۴۰۵ق، ص۵۸۲.</ref> همچنین کسی که در جمیع صفات نیک بر دیگران برتری دارد را سید نامیدهاند.<ref>سمعانی، تفسیر القرآن، ۱۴۱۸ق، ج۱، ص۳۱۶؛ خازن، لباب التأویل، ۱۴۱۵ق، ج۲، ص۲۴۲.</ref> | |||
شیخ علی بحرانی (وفات: [[سال ۱۳۴۰ هجری قمری|۱۳۴۰ق]]) از عالمان شیعه، با استناد به روایتی که سروران اهل محشر را سروران اهل دنیا دانسته،<ref>ابنأبیالحدید، شرح نهج البلاغة، ۱۴۰۴ق، ج۷، ص۶۴.</ref> معتقد است، حدیث سیدا شباب اهل الجنه دلالت دارد بر اینکه امام حسن و امام حسین(ع) افضل و اشرفِ اهل بهشتاند؛ ازاینرو در دنیا نیز باید اشرف بوده و مورد اطاعت قرار گیرند.<ref>بحرانی، منار الهدی، ۱۴۰۵ق، ص۵۸۲.</ref><br> | شیخ علی بحرانی (وفات: [[سال ۱۳۴۰ هجری قمری|۱۳۴۰ق]]) از عالمان شیعه، با استناد به روایتی که سروران اهل محشر را سروران اهل دنیا دانسته،<ref>ابنأبیالحدید، شرح نهج البلاغة، ۱۴۰۴ق، ج۷، ص۶۴.</ref> معتقد است، حدیث سیدا شباب اهل الجنه دلالت دارد بر اینکه امام حسن و امام حسین(ع) افضل و اشرفِ اهل بهشتاند؛ ازاینرو در دنیا نیز باید اشرف بوده و مورد اطاعت قرار گیرند.<ref>بحرانی، منار الهدی، ۱۴۰۵ق، ص۵۸۲.</ref><br> | ||
برخی عالمان اهل سنت با اشاره به روایاتی که بهشتیان را جوان توصیف میکنند،<ref>شیخ مفید، الإختصاص، ۱۴۱۳ق، ص۳۵۸؛ ترمذی، سنن الترمذی، ۱۳۹۵ق، ج۴، ص۶۷۹.</ref> اضافهٔ شباب (جوان) به اهل الجنّه را بیانیه و برای توضیح آن دانستهاند؛<ref>مناوی، فیض القدیر، ۱۳۵۶ق، ج۶، ص۱۵۱.</ref> یعنی مفهوم روایت چنین است که حسن و حسین(ع) سرور همهٔ اهل بهشت هستند،<ref>سِندی، حاشیة السِندی، دار الجیل، ج۱، ص۵۷.</ref> که البته پیامبر اکرم(ص) و حضرت علی(ع) از عمومیت آن استثنا شدهاند.<ref>فتحی، «حدیث سیدا شباب أهل الجنه و مسأله افضلیت امام»، ص۵۹.</ref> | برخی عالمان اهل سنت با اشاره به روایاتی که بهشتیان را جوان توصیف میکنند،<ref>شیخ مفید، الإختصاص، ۱۴۱۳ق، ص۳۵۸؛ ترمذی، سنن الترمذی، ۱۳۹۵ق، ج۴، ص۶۷۹.</ref> اضافهٔ شباب (جوان) به اهل الجنّه را بیانیه و برای توضیح آن دانستهاند؛<ref>مناوی، فیض القدیر، ۱۳۵۶ق، ج۶، ص۱۵۱.</ref> یعنی مفهوم روایت چنین است که حسن و حسین(ع) سرور همهٔ اهل بهشت هستند،<ref>سِندی، حاشیة السِندی، دار الجیل، ج۱، ص۵۷.</ref> که البته پیامبر اکرم(ص) و حضرت علی(ع) از عمومیت آن استثنا شدهاند.<ref>فتحی، «حدیث سیدا شباب أهل الجنه و مسأله افضلیت امام»، ص۵۹.</ref> |