امام حسین علیه‌السلام: تفاوت میان نسخه‌ها

امام حسین(ع) پس از [[شهادت]] برادرش در سال [[سال ۵۰ هجری قمری|۵۰ق]] به [[امامت]] رسید و تا روزهای آغازین سال [[سال ۶۱ قمری|۶۱ق]] رهبری [[شیعیان]] را بر عهده داشت.<ref>صابری، تاریخ فرق اسلامی، ۱۳۸۸ش، ج۱، ص۱۸۱.</ref> علمای شیعه علاوه بر دلایل عامی که برای اثبات [[امامت ائمه اثنی عشر|امامت امامان شیعه]] ارائه کرده‌اند،<ref>به عنوان نمونه نگاه کنید به: شیخ صدوق، الاعتقادات، ۱۴۱۴ق، ص۱۰۴؛ ابن‌بابویه قمی، الإمامة والتبصره، ۱۳۶۳ش، ص۱۰۴.</ref> به دلایل خاصِ امامت هر امام نیز استدلال کرده‌اند؛ [[شیخ مفید]] در کتاب [[الارشاد|ارشاد]] به برخی احادیثِ امامت حسین بن علی(ع) اشاره کرده است، از جمله اینکه [[پیامبر(ص)]] فرمود: «{{حدیث|اِبنای هذانِ امامان قاما او قَعَدا|ترجمه= این دو پسرم [حسن و حسین]، امام هستند، خواه قیام کنند یا نکنند.}}»<ref>شیخ مفید، الارشاد، ۱۴۱۴ق، ج۲، ص۳۰.</ref> همچنین امام علی(ع) در هنگام [[شهادت]]، بر امامت حسین(ع) پس از [[امام حسن(ع)]] تأکید کرد<ref>کلینی، الکافی، ۱۳۶۲ش، ج۱، ص۲۹۷.</ref> و امام حسن نیز در هنگام شهادت، در وصیت به [[محمد بن حنفیه]]، حسین بن علی(ع) را امام پس از خود معرفی کرد.<ref>کلینی، الکافی، ۱۳۶۲ش، ج۱، ص۳۰۱.</ref> شیخ مفید با استدلال به این احادیث، امامت امام حسین را ثابت و قطعی دانسته است؛ به گفته او امام حسین به دلیل رعایت [[تقیه]] و عهدی که در ماجرای [[صلح امام حسن علیه السلام|صلح امام حسن]] کرده بود، تا زمان مرگ معاویه مردم را به سوی خود دعوت نکرد، ولی پس از مرگ معاویه، امر خود را آشکار کرد و جایگاه خود را برای کسانی که آگاه نبودند، روشن ساخت.<ref>شیخ مفید، الارشاد، ۱۴۱۴ق، ج۲، ص۳۱.</ref>

در منابع آمده است که حسین(ع) پیش از خروج از [[مدینه]] در سال ۶۰ق بخشی از وصیت‌ها و [[ودایع امامت]] را به [[ام‌سلمه]] همسر پیامبر(ص)<ref>کلینی، الکافی، ۱۳۶۲ش، ج۱، ص۳۰۴.</ref> و بخشی دیگر را پیش از [[شهادت]] خود در [[ماه محرم]] سال ۶۱ قمری، به دختر بزرگش [[فاطمه دختر امام حسین|فاطمه]]<ref>کلینی، الکافی، ۱۳۶۲ش، ج۱، ص۲۹۱.</ref> داد تا آنها را به [[امام سجاد(ع)]] بسپارند.