بسم الله الرحمن الرحیم: تفاوت میان نسخه‌ها

قُشَیری، از عالمان صوفی قرن پنجم هجری، در کتاب تفسیرش معروف به «لطائف الاشارات» گفته است «باء» در «بسم‌الله» بدین معنا است که به وسیله خداوند، همه موجوات ایجاد شدند.<ref>قشیری، لطائف الاشارات، ج۱، ص۴۴.</ref> همچنین [[ابن‌عربی]] گفته است به واسطه «باء» در «بسم‌الله»، وجود ظاهر شد و نقطه زیر آن نشانه تمایز میان عابد و معبود است.<ref>ابن‌عربی، فتوحات المکیة، ج۱، ص۱۰۲.</ref> او شکل «باء»، نقطه و حرکت آن را بر عوالم سه‌گانه تطبیق نموده است؛ بدین بیان که شکل «باء» عالم ملکوت است، نقطه آن، عالم جبروت و حرکت آن عالم شهادت است.<ref>ابن‌عربی، فتوحات المکیة، ج۱، ص۱۰۲.</ref> عبدالرزاق کاشانی نیز در تفسیر خود، حرف «باء» در «بسم‌الله» را اشاره به عقل اول یا صادر اول دانسته است.<ref>کاشانی، تفسیر ابن‌عربی (تأویلات عبدالرزاق)، ۱۴۲۲ق، ج۱، ص۷.</ref>

بنا به نظر [[ملا حسین واعظ کاشفی]] در [[جواهر التفسیر (کتاب)|جواهر التفسیر]]، حرف «الف» اشاره به ذات مقدسی دارد و از آنجا که اولین حرف از حروف الفبا است، با حق تعالی به عنوان ذاتی که اول اشیاء است، مناسبت دارد و از آن جهت که خالی از نقطه است با وجود مطلق که مجرد از همه تقیّدات است، مناسب است.<ref>کاشفی، جواهر التفسیر، ص۳۳۴-۳۳۵.</ref> همچنین از آنجا که دیگر حروف به آن محتاجند، به غنای ذاتی حق و احتیاج مخلوقات به او اشاره دارد.<ref>کاشفی، جواهر التفسیر، ص۳۳۵-۳۳۶.</ref> او گفته است حذف همزه در «بسم» و آمدن حرف «باء»، که در میان حروف در مرتبه دوم واقع شده و با مرتبه کثرت مناسبت دارد، به جای آن، به احتجاب و خفای ذات الهی و رحمت انتشاریه او اشاره دارد.