بسم الله الرحمن الرحیم: تفاوت میان نسخه‌ها

بنا به نظر [[ملا حسین واعظ کاشفی]] در [[جواهر التفسیر (کتاب)|جواهر التفسیر]]، حرف «الف» اشاره به ذات مقدسی دارد و از آنجا که اولین حرف از حروف الفبا است، با حق تعالی به عنوان ذاتی که اول اشیاء است، مناسبت دارد و از آن جهت که خالی از نقطه است با وجود مطلق که مجرد از همه تقیّدات است، مناسب است.<ref>کاشفی، جواهر التفسیر، ص۳۳۴-۳۳۵.</ref> همچنین از آنجا که دیگر حروف به آن محتاجند، به غنای ذاتی حق و احتیاج مخلوقات به او اشاره دارد.<ref>کاشفی، جواهر التفسیر، ص۳۳۵-۳۳۶.</ref> او گفته است حذف همزه در «بسم» و آمدن حرف «باء»، که در میان حروف در مرتبه دوم واقع شده و با مرتبه کثرت مناسبت دارد، به جای آن، به احتجاب و خفای ذات الهی و رحمت انتشاریه او اشاره دارد. در برخی متون و تفاسیر عرفانی همچنین معانی «رحمان» و «رحیم» بیان شده است. در برخی از این متون، «رحمان»، به‌معنای بخشنده و افاضه‌کننده وجود و کمال به موجودات، براساس حکمت و قابلیت آن‌ها آمده<ref>کاشانی، تفسیر ابن‌عربی (تأویلات عبدالرزاق)، ۱۴۲۲ق، ج۱، ص۷؛ قونوی، اعجاز البیان، ۱۳۸۱ش، ص۱۷۳؛ سلطان علیشاه، بیان السعادة، ۱۴۰۸ق، ج۱، ص۲۸.</ref> و «رحیم»، به‌معنای افاضه‌کننده کمال معنوی مخصوص به‌ نوع انسانی بیان شده است.<ref>کاشانی، تفسیر ابن‌عربی (تأویلات عبدالرزاق)، ۱۴۲۲ق، ج۱، ص۷.</ref> ابن عربی، ذکر بسمله در ابتدای هر سوره را نشانه تقدم رحمت حق بر قهر او دانسته و بر این باور است که خداوند به نوعی رحمت خویش را اعلام کرده است؛ چرا که سه اسم این آیه اسمای رحمت الهی‌اند.