آیه اهل الذکر: تفاوت میان نسخه‌ها

به این آیه برای اثبات وجوب [[تقلید]] از [[مجتهد]] یا حجیت فتوای وی استدلال شده است؛ یعنی کسانی که احکام فقهی نمی‌دانند به مجتهدانی که به احکام فقه آشنایند، مراجعه کنند.<ref>شیخ انصاری، فرائد الاصول، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۲۹۰-۲۹۱؛ آخوند خراسانی، کفایة الاصول، ۱۴۳۱ق، ج۲، ص۷۶؛ خویی، التنقیح، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۶۷.</ref> برخی اشکال کرده‌اند که منظور از اهل‌الذکر در این آیه امامان شیعه است و لذا سؤال از فقیهان و مراجعه به آنان را شامل نمی‌شود.<ref>برای نمونه نگاه کنید به خمینی، الاجتهاد و التقلید، ۱۴۰۹ق، ص۸۹-۹۰.</ref> [[سید ابوالقاسم خویی]] در پاسخ به این اشکال گفته است که اهل‌ذکر، عنوان عامی است که در موارد مختلف، مصادیق مختلفی می‌پذیرد؛ در زمان حضور ائمه(ع)، آنان مصادیق اهل‌ذکرند و باید از آنان سؤال شود و به آنان رجوع شود و در زمان [[غیبت]]، فقها نسبت به مردم، مصداق اهل‌ذکرند و مردم باید به آنان مراجعه کنند.<ref>واعظ حسینی بهسودی، مصباح الاصول (تقریرات درس اصول فقه آیت‌الله خویی)، ۱۴۲۲ق، ج۱، ص۲۲۰.</ref>

در [[اصول فقه]]، برخی برای اثبات حجیت [[خبر واحد]] به آیه اهل‌الذکر استناد کرده‌اند؛ با این استدلال که وقتی در آیه پرسیدن از اهل‌ذکر واجب شمرده شده، لزوماً قبول سخن آن‌ها هم واجب می‌شود؛ وگرنه وجوب پرسیدن لغو خواهد بود.<ref>انصاری، فرائدالاصول، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۱۳۲؛ آخوند خراسانی، کفایةالاصول، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۳۰۰.</ref> اشکالاتی به این استدلال مطرح کرده‌اند. از جمله [[شیخ مرتضی انصاری]] گفته است بنا بر روایات، مراد از اهل‌الذکر [[امامان]] است، نه راویانِ احادیث آن‌ها.<ref>انصاری، فرائدالاصول، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۱۳۳.</ref>

* انصاری، مرتضی، فرائد الاصول، قم، موسسه نشر اسلامی، ۱۴۱۶ق.