پرش به محتوا

امام جواد علیه‌السلام: تفاوت میان نسخه‌ها

خط ۱۴۴: خط ۱۴۴:


== فضایل و کرامات==
== فضایل و کرامات==
[[پرونده:ضریح کاظمین.jpg|بندانگشتی|default|[[ضریح]] [[حرم کاظمین|حرم امام جواد(ع) و امام کاظم(ع)]]]]
در منابع روایی، فضايل و کراماتی برای امام جواد(ع) نقل شده است.
در منابع روایی، فضايل و کراماتی برای امام جواد(ع) نقل شده است.
===جود و بخشش زیاد به دیگران===
===جود و بخشش زیاد به دیگران===
ملقب‌شدن پیشوای نهم شیعیان به جواد را به علت کثرت بخشش و احسان او به مردم دانسته‌اند.<ref>قرشی، حیاة‌ الامام محمد الجواد، ۱۴۱۸ق، ص۷۰-۷۱.</ref> بر پایه نامه‌ای که [[امام رضا علیه‌السلام|امام رضا(ع)]] از خراسان برای فرزندش جواد فرستاد، او از همان سال‌ها، به [[سخاوت|سخاوتمندی]] معروف و زبانزد بوده است. هنگامی که پدرش در خراسان بود، اصحابش امام جواد را از درِ فرعی خانه خارج می‌کردند تا با افراد کمتری مواجه شود که برای دریافت کمک، گرد خانه‌اش تجمع می‌کردند. بر پایه این روایت، امام رضا(ع) نامه‌ای به فرزندش فرستاد و به او سفارش نمود تا به حرف کسانی که به او می‌گویند از درِ اصلی رفت‌وآمد نکند، گوش ندهد. علی بن موسی الرضا(ع) در این نامه به پسرش سفارش کرده بود: «هروقت می‌خواهی از خانه خارج شوی، مقداری سکهٔ طلا و نقره همراه داشته باش. هیچ‌کس از تو درخواستی نکند، مگر اینکه چیزی به او بدهی.»<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۴، ص۴۳.</ref>
ملقب‌شدن پیشوای نهم شیعیان به جواد را به علت کثرت بخشش و احسان او به مردم دانسته‌اند.<ref>قرشی، حیاة‌ الامام محمد الجواد، ۱۴۱۸ق، ص۷۰-۷۱.</ref> بر پایه نامه‌ای که [[امام رضا علیه‌السلام|امام رضا(ع)]] از خراسان برای فرزندش جواد فرستاد، او از همان سال‌ها، به [[سخاوت|سخاوتمندی]] معروف و زبانزد بوده است. هنگامی که پدرش در خراسان بود، اصحابش امام جواد را از درِ فرعی خانه خارج می‌کردند تا با افراد کمتری مواجه شود که برای دریافت کمک، گرد خانه‌اش تجمع می‌کردند. بر پایه این روایت، امام رضا(ع) نامه‌ای به فرزندش فرستاد و به او سفارش نمود تا به حرف کسانی که به او می‌گویند از درِ اصلی رفت‌وآمد نکند، گوش ندهد. علی بن موسی الرضا(ع) در این نامه به پسرش سفارش کرده بود: «هروقت می‌خواهی از خانه خارج شوی، مقداری سکهٔ طلا و نقره همراه داشته باش. هیچ‌کس از تو درخواستی نکند، مگر اینکه چیزی به او بدهی.»<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۴، ص۴۳.</ref>