ریاضت: تفاوت میان نسخه‌ها
←مفهوم‌شناسی
جز (جایگزینی متن - '== پانویس ==↵{{پانویس۲}}' به '== پانویس == {{پانوشت}} == یادداشت == {{یادداشت‌ها}}') |
|||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
==مفهوم‌شناسی== | ==مفهوم‌شناسی== | ||
ریاضت یا ریاضت نفس، به معنای تحمل سختی‌ها، ترک [[غریزه|غرایز]] و انجام [[عبادت|عبادات]] برای [[تزکیه]] و پاک کردن روح است<ref>انوری، فرهنگ بزرگ سخن، ۱۳۹۰ش، ج۴، ص۳۷۶۷.</ref> که در آیات [[قرآن|قرآن کریم]] و [[حدیث|روایات]] معصومان به آن سفارش شده است.<ref>مجموعه نویسندگان، فرهنگ فقه، ۱۳۸۹ش، ج۴، ص۲۱۳.</ref> | ریاضت از ریشه رَوض به معنای رام ساختن و تربیت کردن اسب سواری آمده است. <ref>فیومی، المصباح المنیر، ۱۴۱۸ق، ص۱۲۸.</ref> [[فخرالدین طریحی|طریحی]] در [[مجمع البحرین و مطلع النیرین (کتاب)|مجمع البحرین]] منظور از ریاضت را بازداشتن نفس حیوانی از شهوت و غضب و نفس ناطقه انسانی از آلوده شدن به رذائل اخلاقی دانسته است. <ref>طریحی، مجمع البحرین، ج۲، ص۲۵۱.</ref> ریاضت یا ریاضت نفس، به معنای تحمل سختی‌ها، ترک [[غریزه|غرایز]] و انجام [[عبادت|عبادات]] برای [[تزکیه]] و پاک کردن روح است<ref>انوری، فرهنگ بزرگ سخن، ۱۳۹۰ش، ج۴، ص۳۷۶۷.</ref> که در آیات [[قرآن|قرآن کریم]] و [[حدیث|روایات]] معصومان به آن سفارش شده است.<ref>مجموعه نویسندگان، فرهنگ فقه، ۱۳۸۹ش، ج۴، ص۲۱۳.</ref> | ||
ریاضت، در آثار عرفانی، به معانی گوناگون آمده است؛<ref>برای نمونه نگاه کنید به: خاتمی، آینه مکارم، ۱۳۶۸ش، ج۱، ص۱۴۰؛ گوهرین، شرح اصطلاحات تصوف، ۱۳۸۰ش، ج۶، ص۱۴۲-۱۴۳.</ref> از جمله تمرین دادن نفس برای آنکه گفتار و کردار و نیت خود را برای [[خدا]] خالص کند.<ref>القاسانی، شرح منازل السائرین، ۱۳۸۵ش، ص۲۱۸.</ref> ریاضت همچنین [[جهاد اکبر]] دانسته شده، و ارکان آن، کم‌خوری، [[احیا|شب‌زنده‌داری]]، کم‌گویی و [[خلوت]] معرفی شده است.<ref>موسوی تبریزی، مقدمه‌ای بر عرفان عملی، ۱۳۸۷ش، ص۲۴۷.</ref> | ریاضت، در آثار عرفانی، به معانی گوناگون آمده است؛<ref>برای نمونه نگاه کنید به: خاتمی، آینه مکارم، ۱۳۶۸ش، ج۱، ص۱۴۰؛ گوهرین، شرح اصطلاحات تصوف، ۱۳۸۰ش، ج۶، ص۱۴۲-۱۴۳.</ref> از جمله تمرین دادن نفس برای آنکه گفتار و کردار و نیت خود را برای [[خدا]] خالص کند.<ref>القاسانی، شرح منازل السائرین، ۱۳۸۵ش، ص۲۱۸.</ref> ریاضت همچنین [[جهاد اکبر]] دانسته شده، و ارکان آن، کم‌خوری، [[احیا|شب‌زنده‌داری]]، کم‌گویی و [[خلوت]] معرفی شده است.<ref>موسوی تبریزی، مقدمه‌ای بر عرفان عملی، ۱۳۸۷ش، ص۲۴۷.</ref> | ||