توهین به مقدسات: تفاوت میان نسخه‌ها

در کتاب‌های فقهی جرمی تحت عنوان توهین یا اهانت به مقدسات مورد بررسی قرار نگرفته است؛ اما فقها در ضمن بیان مصادیق آن نظیر: [[ساب النبی]]،<ref>خویی، منهاج الصالحین، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۱۲.</ref> سب المؤمنین،<ref>شیخ انصاری، کتب المکاسب، تراث الشيخ الأعظم، ج۳، ص۷؛ طباطبایی، منهاج الصالحین، ۱۴۱۵ق، ج۲، ص۲۰.</ref> [[ایذاء]]،<ref>نجفی، جواهرالکلام، ۱۳۶۲ش، ج۴۱، ص۴۹؛ محسنی، حدود الشرعیة، ۱۴۲۹ق، ج۱، ص۳۲۵.</ref> [[قذف]]،<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۴۱، ص۴۰۲.</ref> در بخش‌های [[طهارت]]،<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۵۱.</ref> [[حج]]،<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۴، ص۱۵۱.</ref> [[مکاسب محرمه]]<ref>شیخ انصاری، كتاب المكاسب، تراث الشيخ الأعظم، ج۳، ص۷.</ref> و [[حد شرعی|حدود]]،<ref>شهید ثانی، الروضة البهية، ۱۴۱۰ق، ج۹، ص۱۹۴.</ref> حکم به [[حرام]] بودن اهانت کرده‌اند.<ref>شیخ انصاری، كتاب المكاسب، تراث الشيخ الأعظم، ج۱، ص۲۵۳؛ امام خمینی، تحریر الوسیلة، ۱۳۹۲ش، ج۲، ص۴۵۰.</ref> در این ارتباط در کتاب‌های قواعد فقهی نیز عناوینی نظیر: «حُرمَة اهانة المحرمات فی‌الدین»<ref>بجنوردی، القواعد الفقهیه، ۱۴۱۰ق، ج۵، ص۲۰۹.</ref> و «الحرمة الاهانة بالشعائر و رُجحان تعظیمها»<ref>حسینی مراغی، العناوین الفقهیه، ۱۴۱۸ق، ج۱، ص۵۵۶،</ref> بیان شده است.