بقعه چهار امامزاده قم: تفاوت میان نسخه‌ها

'''بقعه چهار امامزاده'''، محل [[دفن]] چهار تن از نوادگان [[امام سجاد(ع)]] در شهر [[قم]] است. این [[بقعه]] در خیابان ۲۰ متری آیت‌الله حائری قرار دارد، در گذشته در خارج شهر، در میان گورستانی در اراضی کمَرْ و سعدآباد قرار داشت.<ref>نک. آقا بابایی و قریشی، ص۱۲۱–۱۲۲</ref> معماری این بنا، به [[قرن هشتم|قرن‌های هشتم]] و [[قرن نهم|نهم]] تعلق داشته اما در بازسازی [[سال ۱۳۶۰ شمسی|۱۳۶۰ش]]، سبک معماری قدیمی آن را تغییر داده‌اند. بقعه چهار امامزاده، مدتی به نام یکی از خادمان آن، ملاآقا بابا، نامیده می‌شده‌است.

== دفن‌شدگان ==

سنگ مزار کنونی، دفن‌شدگان را شاهزاده حسن، شاهزاده حسین، شاهزاده ابراهیم و شاهزاده جعفر، از فرزندان [[امام سجاد|امام زین العابدین (ع)]]، معرفی می‌کند. مؤلف تاریخ قم، از مهاجرت نوادگان [[امام سجاد(ع)]] به [[قم]] خبر داده‌است.<ref>رک. حسن بن محمد قمی، ص۲۳۰</ref> نامبردگان در کتاب [[تاریخ قم]]<ref>حسن بن محمد قمی، ص۲۳۰</ref> و مدفونین آرامگاه، بنابر قول عباس فیض قمی،<ref>حسن بن محمد قمی، ص۲۳۰</ref> عبارت‌اند از: ابومحمد حسن، ابوعلی محمد، ابوطالب محسن، به همراه پدرشان ابوعبداللّه حسین، که نسبش به امام سجاد (ع) می‌رسد، بدین ترتیب: ابوعبداللّه حسین بن علی بن عمر بن حسن اَفْطَس بن علی اصغر بن امام زین العابدین. [[فقیه]] محمدی جلالی<ref>محمدی جلالی، ج۱، ص۵۰۰–۵۰۵</ref> نیز، با استناد به‌مندرجات کتاب‌هایی چون [[المجدی فی انساب الطالبیین]] نوشته [[علی بن محمد علوی عمری|عمری]]<ref>المجدی فی انساب الطالبیین، ص۲۲۰</ref> و [[عمدة الطالب]] [[ابن عنبه]]،<ref>ابن عنبه، ص۳۷۹</ref> اظهارات عباس فیض را تأیید کرده‌است.<ref>برای دیگر اقوال رک. نائینی، ج۲، ص۲۰۰–۲۰۱؛ ناصرالشریعه، ص۲۱۵</ref>

== قدمت بنا ==

تاریخ ساخت بنا، بنابر نظر دونالد نیوتن ویلبر، قرن هشتم و در [[ایلخانان|دوره ایلخانی]] است.<ref>ویلبر، ص۱۲۶</ref> تغییر وضع درون بنا به [[تیموریان|دوره تیموری]] و قرن نهم نسبت داده شده‌است<ref>رک. گولومبک و ویلبر، ج۱، ص۴۰۳؛ قس هیلن برند، ص۳۳۵ که بیرون بنا را معماری دوره تیموری و داخل آن را معماری دوره ایلخانی می‌داند.</ref> [[فیض قمی]] بنای آن را پیش از عهد [[صفویه|صفوی]] و تزیینات داخلی آن را از دوره [[شاه طهماسب اول]] (حک: ۹۳۰–۹۸۴) دانسته‌است.<ref>فیض قمی، ج۲، ص۵۹۲</ref> طرح، شکل پوشش، فن ساخت گنبد و مصالح به کار رفته در این مقبره، در مقایسه با دیگر مقابر برجی [[قم]]، تعلق بنا را به قرن هشتم یا نهم تأیید می‌کند. فقط ایوان جبهه شرقی در دوره صفوی یا [[قاجاریه|قاجار]] به آن الحاق شده‌است، که احتمال دارد در بازسازی نایب الحکومه قم در ۱۲۸۶ش احداث گردیده باشد.<ref>رک. مدرسی طباطبائی، ص۱۰۲، پانویس</ref> در دهه ۱۳۶۰ش، نیکوکاران محل، با مشارکت اداره اوقاف قم، بنای هشت ضلعی امامزاده را، مرمت بناهای تاریخی، نوسازی کردند.

=== قبل از بازسازی ۱۳۶۰ش ===

بنای اولیه امامزاده، مانند اغلب مقابر برجی قم، از بیرون هشت ضلعی و از درون چهار ضلعی با پوشش آجری بوده<ref>مدرسی طباطبائی؛ ص۱۰۲؛ فیض قمی، ج۲، ص۵۹۱</ref> و هر یک از دیوارهای درونی بنا، طاق‌نمایی به عرض سه متر و عمق یک متر با طاقی تیزه‌دار داشته‌است. ارتفاع این قسمتِ چهار ضلعی، شش متر بوده و با کمک گوشوارهایی در کنج‌ها به هشت ضلعی و سپس به گریو شانزده ضلعی تبدیل می‌شده و گنبد دو پوسته گسسته با پوشش درونی نیم‌کُره و پوشش بیرونی شانزده ترک بر آن استوار بوده‌است. این گنبد در گذشته به کاشی‌های فیروزه‌فامی از عهد صفویه مزین بوده‌است.

=== بعد از بازسازی ۱۳۶۰ش ===

در بازسازی دهه ۱۳۶۰، اسپرهای (دیوارهای غیر باربر) بنا در چهار ضلع داخلی و به تبع آن، ایوان تاریخی، تخریب شد و رواقی مستطیل شکل و محصور به بنا اضافه گردید که از طریق طاق‌نماهای تخریب شده، به [[ضریح]] و فضای مرکزی ارتباط یافته‌است. و طاق‌نمای شمالی و جنوبی رو به رواق محصور جدید، و طاق‌نمای جبهه غربی به کفش‌کن، که ورودی اصلی بنا از خیابان است، اتصال یافته‌است. همچنین ایوان ستون‌دار جدیدی، در جانب شرقی، بنا شده‌است.

== امامزادگان هم نام ==

بنای دوم، که آن را مدفن نوادگان [[شاه چراغ]] شیراز می‌دانند،<ref>مدرسی طباطبائی، ج۲، ص۱۹۶</ref> ارزش معماری چندانی ندارد. آثار ارزنده در این بقعه، در منبّت‌کاری درگاه شمالی و دو صندوق منبّت‌کاری زیر گنبد جنوبی متعلق به قبل از دوره صفویه و دو صندوق منبت‌کاری در زیر گنبد شمالی به تاریخ‌های ۱۰۳۰ق و ۱۰۳۲ق است.<ref>رک. مدرسی طباطبائی، ج۲، ص۱۹۶–۲۰۰؛ فیض قمی، ج۲، ص۶۴۶–۶۵۱</ref>