جالوت: تفاوت میان نسخه‌ها

بر اساس نقل عهد قدیم، هنگامی که [[فلسطین|فلسطینیان]] و [[بنی اسرائیل|اسرائیلیان]] در اطراف دره ایلاه، رو در روی یکدیگر صف آرایی کردند، جُلیات (جالوت) از میان جماعت فلسطینیان پیش آمد و شروع به رجزخوانی و مبارزطلبی کرد. وی این کار را، که موجب هراس اسرائیلیان شده بود، صبح و شام تا چهل روز انجام داد. شاؤل ([[طالوت]])، فرمانده سپاه اسرائیلیان، وعده کرده بود که به قاتل او مال فراوان دهد و دخترش را به همسری وی در آوَرد. [[حضرت داوود|داوودِ]] جوان وقتی ندای مبارزطلبی جلیات را شنید، پس از متقاعد کردن شاؤل، آماده جنگ تن به تن با او شد. جلیات چون داوود را دید که بدون شمشیر و تنها با چوب و سنگ به جنگ او آمده است، وی را تحقیر و تهدید کرد و در مقابل، داوود نیز او را تهدید کرد و گفت که او را خواهد کشت تا همگان بدانند خدایی هست. سپس داوود با فلاخن سنگی به پیشانی جلیات زد و او را از پای در آورد. آنگاه بر سر جنازه او آمد و با شمشیرِ خودِ او، سر از تنش جدا کرد و این پیروزی موجب شکست کامل فلسطینیان و فرار آنان شد.<ref>برای تفصیل ماجرا رجوع کنید به کتاب اول سموئیل نبی، ۱۷: ۴۵۳</ref> سر جالوت به [[اورشلیم]] برده شد<ref>همان، ۱۷: ۵۴</ref> و شمشیر او در معبدی در شهر نوب ماند تا اینکه به داوود برگردانده شد.<ref>همان، ۲۱: ۹، ۲۲:۱۰</ref>

همچنین ویژگی‌های جسمانی خارق العاده‌ای برای او ذکر شده؛ از جمله اینکه قدی به بلندی سه متر داشته و در نبرد با [[بنی اسرائیل]] مجهز به ادوات جنگی بسیار سنگینی بوده است.<ref>رجوع کنید به کتاب اول سموئیل نبی، ۱۷: ۴۷</ref> آنچه در عهد قدیم آمده مبنی بر اینکه اَلحانان، نه [[داوود]]، جالوت را کشت،<ref>کتاب دوم سموئیل نبی، ۲۱:۱۹</ref> ظاهراً اشتباه نسخه نویسان تورات است، زیرا در جای دیگر<ref>کتاب اول تواریخ ایام، ۲۰:۵</ref> اَلحانان قاتل برادر جالوت، نه جالوت، معرفی شده است.<ref>برای تفصیل بیشتر درباره رفع این تناقض رجوع کنید بهد. جودائیکا، ذیل "Goliath"؛ دانشنامة معیار کتاب مقدّس، همانجا</ref> رویارویی جالوت و داوود در شعر و هنر مغرب زمین به ویژه آثار [[مجسمه سازی]] و نقاشی مورد توجه بوده است.<ref>رجوع کنید به د. جودائیکا، ج ۵، ستون ۱۳۳۴۱۳۳۷</ref>