حکومت امام علی(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

{{امام علی}}

از نظر [[شیعه|شیعیان]] به خلافت رسیدن امام علی(ع) در سال ۳۵ قمری اجرای دیرهنگام سخن [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] در [[غدیر خم]] بود که علی(ع) را به عنوان جانشین خود و [[امامت|امام]] امت اسلامی برگزیده بود.  

دل‌ها بر اين امر استوار و عقل‌ها ثابت نمى‌ماند، چهره افقِ حقيقت را ابرهاى تيره فساد گرفته و راه مستقيم حق ناشناس مانده است. <ref>مکارم شیرازی، نهج البلاغه با ترجمه فارسى روان، ۱۳۸۴ش، ج۱، ص۱۹۷.

</ref>{{یاد|دَعُونِي وَالَتمِسُوا غَيْرِي؛ فَإِنَّا مُسْتَقْبِلُونَ أَمْراً لَهُ وُجُوهٌ وَ أَلْوَانٌ؛ لَا تَقُومُ لَهُ الْقُلُوبُ، وَ لَا تَثْبُتُ عَلَيْهِ الْعُقُولُ. وَ إِنَّ الآفَاقَ قَدْ أَغَامَتْ، وَ الَمحَجَّةَ قَدْ تَنَكَّرَتْ.ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ناشر: مکتبة آیة الله العظمی المرعشي النجفي (ره)، ج۷، ص۳۳ }}

مخالفان خلافت امام علی(ع) برخی از [[صحابه]] بودند که یا از همان ابتدا بیعت نکردند و یا بعدا بیعت خویش را شکستند. در میان این مخالفان، برخی با جدیت مخالفت خویش را پیگیری کرده و سبب بروز اختلاف در امت اسلامی و جنگ‌های خونینی بین مسلمانان شدند؛ اما برخی دیگر که به [[قاعدین]] مشهور شدند، جانب حق را رها کردند واز بیعت سر باز زدند؛ ولی با امام علی(ع) مخالفت مستقیم و جدال نکردند.<ref>ر.ک به:‌نهج البلاغه، ترجمه سید جعفر شهیدی، ص۳۶۳؛ خادملو، قاعدین دلایل، انگیزهها و نتایج عملکرد آنان در زمان خلافت علی علیهالسلام، زمستان ۱۳۸۶، ص۱۹.</ref>