کریم اهل‌بیت (لقب): تفاوت میان نسخه‌ها

'''کریم اهل‌بیت''' از [[فهرست کنیه‌ها و لقب‌های امام حسن مجتبی(ع)|القاب امام حسن مجتبی(ع)]]<ref>عقیل، من اروع ما قاله الامام الحسن علیه‌السلام المجتبی، ۱۴۳۰ق، ص۷؛ آل‌سیف، سید الجنة الامام الحسن علیه‌السلام، ۱۴۴۳ق، ص۱۶۴.</ref> که به‌دلیل سخاوت و بخشش، به آن ملقب شده است.<ref>حکیم، پیشوایان هدایت، ۱۳۸۵ش، ج۴، ص۴۶.</ref>  

کریم به‌معنای بخشنده و سخاوتمند آمده است.<ref>بستانی، فرهنگ ابجدی، ۱۳۷۵ش، ص۷۲۶و۷۲۷.</ref> گفته شده امام حسن(ع) به‌‌قدری به فقرا و نیازمندان [[انفاق]] می‌کرد، تا آنجا که در تاریخِ زندگانی هیچ‌یک از بزرگان، چنین چیزی به چشم نمی‌خورد.<ref>محقق ارزگانی، فضایل ائمه اطهار علیهم‌السلام از دیدگاه اهل‌سنت، ۱۳۹۵ش، ص۱۰۳.</ref> امام مجتبی(ع) بخشنده‌ترین فرد در زمانه خود و در سخاوتمندی، ضرب‌المثل بود و با این که همه [[اهل‌بیت(ع)|اهل‌بیت]] اهل سخاوت و کرامت بودند، او را «کریم» لقب داده‌اند.<ref>قرشی، دانشنامه امام امیرالمؤمنین(ع)، ۱۳۹۴ش، ج۱، ص۳۲.</ref>  

ابن‌جوزی (درگذشت: ۶۵۴ق) از علمای اهل‌سنت در کتاب [[تذکرة الخواص من الامة فی ذکر خصائص الائمة (کتاب)|تذکرة الخواص]]، امام دوم شیعیان را از بزرگان جود و کَرَم نامیده و در ذکر فضائل او می‌نویسد که حسن بن علی در عمر خود دو بار اموال و دارایی‌هایش را در راه خدا بخشید و سه بار نیز ثروت خویش را به‌طور مساوی با فقرا تقسیم کرد؛<ref>ابن‌جوزی، تذکرة الخواص، ۱۳۷۶ش، ص۱۷۶و-۱۷۸.</ref> حتی نقل شده که برای درخواست یک [[فقیر]]، بیست‌هزار درهم به او کمک کرد.<ref>نظری‌منفرد، الصلح الدامی، ۱۴۲۹ق، ص۳۴۹.</ref> [[باقر شریف قرشی]] (درگذشت: ۱۴۳۳ق) درباره لقب کریم اهل‌بیت، روایتی را نقل می‌کند که از امام مجتبی(ع) سؤال شد چرا هرگز سائلی را نومید نمی‌کنی؟ امام در پاسخ گفت: من هم در برابر خداوند، فرد فقیری هستم که از او می‌خواهم مرا محروم نسازد و شرم دارم که با چنین امیدی، فقیران را مأیوس سازم و خداوندی که عنایتش را به من ارزانی می‌دارد، می‌خواهد که من هم به مردم کمک کنم.<ref>قرشی، النظام التربوی فی الاسلام، دارالکتاب الاسلامی، ص۲۴۸.</ref>

به‌گفته [[سید حسین بحرالعلوم]] (درگذشت: ۱۳۸۰ش) محقق کتاب [[تلخیص الشافی]]، موضوع کریم‌بودن [[امام حسن مجتبی علیه‌السلام|امام حسن(ع)]] بسیار گسترده‌تر از آن است که بتوان درباره آن سخن گفت.<ref>طوسی، تلخیص الشافی، ۱۳۸۲ش، ج۴، ص۱۷۹.</ref>