پاکستان: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:عارف حسین الحسینی.jpg|چپ|بندانگشتی|علامه [[عارف حسین حسینی]] دومین رهبر نهضت اجرای فقه جعفری]]

در این دوران طرحی با نام نظام مصطفی برای اجرای جدی‌تری احکام اجرایی در پاکستان طرح و اجرا شد که برخی از برنامه‌های آن مانند اخذ [[زکات]] اجباری، یک شکل کردن نظام آموزش دینی و دولتی کردن [[وقف|اوقاف]] شیعه مورد مخالفت شیعیان قرار گرفت. در سال ۱۹۷۹م همایش بزرگی از شیعیان پاکستان در شهر بکر تشکیل شد و علامه مفتی [[جعفر حسین]] ریاست و رهبری شیعیان پاکستان را برعهده گرفت.{{مدرک}} پس از درگذشت مفتی جعفر حسین در سال ۱۳۶۲ش/۱۹۸۳م. علامه [[عارف حسین حسینی]] به رهبری نهضت رسید. در دوره رهبری وی فعالیت سیاسی این نهضت گسترش یافت و تبدیل به یک حزب سیاسی شد. عارف حسین حسینی در سال ۱۳۶۷ش/۱۹۸۸م به [[شهادت]] رسید و بعد از وی [[سید ساجد علی نقوی]] (عضو [[مجمع جهانی اهل بیت علیهم السلام]]) جایگزین وی شد.<ref>دایرة‌المعارف تشیع، ج ۳، ص۶۰۵؛عارفی، شیعیان پاکستان، ۱۳۸۵ش، ۴۳۸-۴۴۱</ref>

1-حجۀ الاسلام حضرت مدرس افغانی 2-آیه الله شیخ جواد تبریزی 3-آیۀ الله سید محمد باقر الصدر 4- آیۀ الله ابو القاسم خوئی 5- مجاهد اکبر حضرت آیۀ الله روح الله خمینی(رح).<ref>سعیدی، تحلیل و نقد جریان ها، ۱۴۰۱ش، ص۲۸۸.</ref>

هنگامی که [[حزب بعث عراق]] علمای [[شیعه]] را از [[عراق]] خارج کرد، وی در سال ۱۹۷۵م به [[قم]] آمد و در درس خارج آیۀ الله العظمی [[سید محمدرضا گلپایگانی|سید محمد رضا گلپایگانی]] شرکت کرد و پس از اتمام تحصیلاتش، در قم و [[نجف]] به کار تدریس مشغول شد.<ref>سعیدی، تحلیل و نقد جریان ها، ۱۴۰۱ش، ص۲۸۸.</ref>