confirmed، templateeditor
۱۲٬۲۹۶
ویرایش
فاطمیان: تفاوت میان نسخه‌ها
تصحیح
(تصحیح) |
|||
| خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
{{خلفای فاطمی}} | {{خلفای فاطمی}} | ||
===داعیان اسماعیلی=== | ===داعیان اسماعیلی=== | ||
حکومت فاطمیان در [[ | حکومت فاطمیان در [[تونس]] کنونی واقع در شمال آفریقا تأسیس شد و هسته اصلی نیروهای نظامی آن را قبایلی از بربرهای این مناطق تشکیل می‌دادند که توسط یکی از داعیان اسماعیلی به نام حسین بن احمد بن زکریا مشهور به [[ابوعبدالله شیعی]]، به مذهب [[اسماعیلیه|اسماعیلی]] گرویده بودند. ابوعبدالله شیعی، داعی اسماعیلی که در اصل یمنی بود، در سال ۲۸۰ قمری به افریقیه سفر کرد تا به [[تبلیغ]] مذهب اسماعیلی در این دیار بپردازد. در آن سال‌ها، یمن یکی از مراکز اصلی دعوت اسماعیلیان بود و رهبری این دعوت را ابن‌حوشب بر عهده داشت که مبلغان زیادی به نقاط دور و نزدیک سرزمین‌های اسلامی می‌فرستاد. ابوعبدالله شیعی نیز به فرمان [[ابن‌حوشب]] به افریقیه رفت و توانست گروهی از قبایل کتامه را که خود بخشی از قبیله بزرگ صنهاجه به شمار می‌رفتند، به کیش [[اسماعیلیه|اسماعیلی]] درآورد.<ref>ابن‌اثیر، الکامل فی التاریخ، ۱۳۸۵ق، ج۸، ص۳۱.</ref> | ||
دعوت ابوعبدالله شیعی همزمان با سال‌های زوال قدرت حکومت [[اغلبیان]] بود که از [[سال ۱۸۴ هجری قمری|۱۸۴ق]] زیر نظر [[خلفای عباسی]] قدرتی نیمه‌مستقل در [[مغرب]] تشکیل داده بود. در [[سال ۲۹۷ هجری قمری|۲۹۷ق]] قبیله کتامه به رهبری ابوعبدالله شیعی بر اغلبیان شوریدند و بر شهر رقاده حاکم شدند. ابوعبدالله شیعی سپس به سوی غرب حرکت کرد و با شکست حکومت بنی مدرار و رستمیان و غلبه بر شهر سجلماسه حکومت تازه‌ای بنا کرد و با آزادی [[عبیدالله مهدی]] از زندان، او را به مقام خلافت رساند.<ref>ابن‌اثیر، الکامل فی التاریخ، ۱۳۸۵ق، ج۸، ص۴۸.</ref> | دعوت ابوعبدالله شیعی همزمان با سال‌های زوال قدرت حکومت [[اغلبیان]] بود که از [[سال ۱۸۴ هجری قمری|۱۸۴ق]] زیر نظر [[خلفای عباسی]] قدرتی نیمه‌مستقل در [[مغرب]] تشکیل داده بود. در [[سال ۲۹۷ هجری قمری|۲۹۷ق]] قبیله کتامه به رهبری ابوعبدالله شیعی بر اغلبیان شوریدند و بر شهر رقاده حاکم شدند. ابوعبدالله شیعی سپس به سوی غرب حرکت کرد و با شکست حکومت بنی مدرار و رستمیان و غلبه بر شهر سجلماسه حکومت تازه‌ای بنا کرد و با آزادی [[عبیدالله مهدی]] از زندان، او را به مقام خلافت رساند.<ref>ابن‌اثیر، الکامل فی التاریخ، ۱۳۸۵ق، ج۸، ص۴۸.</ref> | ||