confirmed، templateeditor
۹٬۸۰۱
ویرایش
سید محمد حجت کوه‌کمری: تفاوت میان نسخه‌ها
←آثار وتالیفات
جز (←شاگردان) |
|||
| خط ۲۰۲: | خط ۲۰۲: | ||
*مُسْتَدْرَكُ المُسْتَدرَك فى اِستِدراكِ ما فاتَ عن صاحبِ المُسْتَدرَك، كه تكمله‌اى است بر مُسْتَدْرَكُ الوَسائل محدّث نورى؛ و | *مُسْتَدْرَكُ المُسْتَدرَك فى اِستِدراكِ ما فاتَ عن صاحبِ المُسْتَدرَك، كه تكمله‌اى است بر مُسْتَدْرَكُ الوَسائل محدّث نورى؛ و | ||
*جامعُ الاحادیث و الاصول (نام دیگر آن : مَجْمَعُ الاحادیث)، كه ناتمام ماند (همو، 1352ـ1354ش، ج 1، ص | *جامعُ الاحادیث و الاصول (نام دیگر آن : مَجْمَعُ الاحادیث)، كه ناتمام ماند (<ref>همو، 1352ـ1354ش، ج 1، ص 319ـ320</ref>؛ <ref>حسینى اشكورى، ص 41ـ42</ref>). | ||
آثار مهم فقهى او عبارت‌اند از : | آثار مهم فقهى او عبارت‌اند از : | ||
| خط ۲۱۸: | خط ۲۱۸: | ||
*خلاصةالاحكام، ترجمه فارسىِ بِدایةُ الهدایة (اثر موجز فقهى شیخ حرّ عاملى)، كه در 1343 در تهران منتشر شد؛ | *خلاصةالاحكام، ترجمه فارسىِ بِدایةُ الهدایة (اثر موجز فقهى شیخ حرّ عاملى)، كه در 1343 در تهران منتشر شد؛ | ||
*منتخب‌الاحكام (تهران 1325ش؛ مدرس تبریزى، ج 2، ص | *منتخب‌الاحكام (تهران 1325ش؛ <ref>مدرس تبریزى، ج 2، ص 24ـ25</ref>؛ <ref>آقابزرگ طهرانى، 1403، ج 26، ص 239</ref>؛ <ref>مشار، 1340ـ1344ش، ج 5، ستون 387ـ388</ref>؛ <ref>شریف‌رازى، 1352ـ 1354ش، همانجا</ref>)؛ | ||
*حاشیه بر بعضى كتابهاى فتوایى، از جمله وسیلة النجاة سید ابوالحسن اصفهانى (تهران 1370) و عروةالوثقى سیدمحمد كاظم طباطبایى یزدى. حاشیه عروه ابتدا در 1366 در قم و سپس همراه با حواشى پنج تن از مراجع، در 1371 در تهران چاپ شد (مشار، 1340ـ1344ش، ج 5، ستون | *حاشیه بر بعضى كتابهاى فتوایى، از جمله وسیلة النجاة سید ابوالحسن اصفهانى (تهران 1370) و [[عروةالوثقى]] [[سیدمحمد كاظم طباطبایى یزدى]]. حاشیه عروه ابتدا در 1366 در قم و سپس همراه با حواشى پنج تن از مراجع، در 1371 در تهران چاپ شد (<ref>مشار، 1340ـ1344ش، ج 5، ستون 387</ref>؛<ref> همو، 1344ش، ستون 621ـ622</ref>). حجت در اصول فقه، رسالة الاستصحاب و حاشیه بر كفایة الاصول آخوند خراسانى را نگاشت (<ref>مدرس تبریزى، ج 2، ص 24</ref>؛ <ref>آقابزرگ طهرانى، 1403، ج 2، ص 25</ref>؛ براى دیگر رساله‌هاى فقهى و اصولى او رجوع کنید به <ref>مرعشى نجفى، ص 135</ref>؛ <ref>حسینى اشكورى، ص 48ـ49، 50ـ53</ref>). اثر رجالى وى، حاشیه‌اى بر تَنْقیحُ المَقال عبداللّه مامَقانى است (<ref>مرعشی نجفى، همانجا</ref>). به گفته سید شهاب‌الدین مرعشی‌نجفى (همانجا)، برخى تألیفات حجت كوه‌كمرى، به خط خود او، در كتابخانه ایشان بوده است. | ||
بسیارى از شاگردان حجت، تقریرات درس او را نگاشته‌اند، كه نسخه‌هاى خطى شمارى از آنها در كتابخانه شخصى او بوده است (رجوع کنید به آقابزرگ طهرانى، 1403، ج 26، ص | بسیارى از شاگردان حجت، تقریرات درس او را نگاشته‌اند، كه نسخه‌هاى خطى شمارى از آنها در كتابخانه شخصى او بوده است (رجوع کنید به <ref>آقابزرگ طهرانى، 1403، ج 26، ص 238</ref>؛ <ref>حسینى اشكورى، ص 19ـ22، 35ـ38، 49ـ50</ref>). درس او در مبحث بیع، به قلم یكى از شاگردانش، یحیى فاضل‌همدانى، در 1373/1333ش در قم چاپ شد. همچنین تقریر دیگرى از این مبحث به قلم ابوطالب تجلیل تبریزى، با عنوان البیع در همان سال در تبریز و بار دیگر در 1368ش در قم به چاپ رسید (<ref>مشار، 1340ـ1344ش، ج 5، ستون 387ـ388</ref>؛ <ref>همو، 1344ش، ستون 138</ref>؛<ref> موسوعة مؤلفى الامامیة، ج2، ص329</ref>). [[على صافى گلپایگانى]] نیز تقریرات درس اصول فقه او را با عنوان [[المَحَجَّة فى تقریرات الحُجَّة]] نوشت كه در 1377ش در قم چاپ شد. تفسیر معروف [[التبیان فى تفسیر القرآن]] تألیف ش[[یخ طوسى]] نخستین‌بار به همت [[میرزا على آقا شیرازى]] و حمایت سیدمحمد حجت، در دو مجلد، در فاصله سالهاى 1362 تا 1365/ 1322ـ 1325ش در تهران چاپ سنگى شد (<ref>شریف‌رازى، 1352ـ 1354ش، ج 1، ص 320</ref>؛ <ref>ایرانى قمى، ص 39ـ40</ref>). | ||
حجت كوه‌كمرى به جمع‌آورى و نگاهدارى میراث شیعه بسیار علاقه‌مند بود و از این‌رو از زمان اقامت در نجف، نسخه‌هاى خطى ارزشمندى را در كتابخانه شخصى خود گردآورد (<ref>«نجوم امت»، ص 91</ref>؛ نیز رجوع کنید به آقابزرگ طهرانى، 1403، ج 2، ص 273، ج 12، ص 25، ج 14، ص 75، 177، ج 18، ص 259، 327، ج 21، ص 2ـ3). فهرستى از این آثار در 1377ش به اهتمام [[سیدجعفر حسینى اشكورى]] با ثبت شصت اثر منتشر شده، ولى برخى منابع (براى نمونه رجوع کنید به <ref>«نجوم امت»، ص 91ـ 99</ref>) تعداد آنها را (با ذكر عنوان) 125 اثر دانسته‌اند. آثار و تألیفات سیدحسین كوه‌كمرى و تقریرات نگاشته شده شاگردان او هم نزد محمد حجت بوده است (رجوع کنید به <ref>شریف‌رازى، 1352ـ 1354ش، ج 1، ص 308</ref>؛<ref> حسینى اشكورى، ص 20ـ21، 40</ref>). مجموعه نسخ خطى كتابخانه محمد حجت كوه‌كمرى هم اكنون در كتابخانه عمومى [[آیت‌اللّه مرعشى نجفى]] نگهدارى می‌شود (<ref>استادى، ص 689</ref>). | |||
==فرزندان== | ==فرزندان== | ||
دو تن از فرزندان سیدمحمد حجت كوه‌كمرى از عالمان دینى بودند. سیدمحسن حجت در 1337 یا 1338 (= 1297 یا 1298ش) در نجف به دنیا آمد. وى همراه پدرش به تبریز و سپس به قم رفت. پس از تحصیل فقه و اصول نزد پدر خود، در 1325ش به نجف رفت و در دروس فقه، اصول و هیئت [[سید عبدالهادى شیرازى]]، [[محمدكاظم شیرازى]]، [[محمدطاهر اردبیلى]]. [[سیدمحسن حكیم]] و [[سیدابوالقاسم خویى]] شركت كرد و خود حلقه درس تشكیل داد (شریف‌رازى، 1332ـ1333ش، ج 1، ص 140ـ142، 193، ج 2، ص 369؛ همو، 1352ـ1354ش، ج 2، ص 130ـ131؛ جواهركلام، ج 3، ص 1357). سیدمحسن حجت در حدود 1373/ 1333ش به قم بازگشت و به تدریس علوم دینى و اقامه جماعت در مسجد مدرسه حجّتیه پرداخت. وى در 1356ش در قم وفات كرد و در مدرسه حجّتیه، در كنار پدرش، به خاك سپرده شد (همو، 1352ـ1354ش، ج 2، ص 131؛ جواهركلام، ج 3، ص 1359). وى آثارى در فقه و اصول و تفسیر تألیف كرد (براى این آثار رجوع کنید به مشار، 1340ـ1344ش، ج 5، ستون 214ـ215؛ امینى، ص 374؛ شریف‌رازى، 1352ـ1354ش، ج 2، ص 132؛ جواهر كلام، ج 3، ص 1358ـ1359). | دو تن از فرزندان سیدمحمد حجت كوه‌كمرى از عالمان دینى بودند. سیدمحسن حجت در 1337 یا 1338 (= 1297 یا 1298ش) در نجف به دنیا آمد. وى همراه پدرش به تبریز و سپس به قم رفت. پس از تحصیل فقه و اصول نزد پدر خود، در 1325ش به نجف رفت و در دروس فقه، اصول و هیئت [[سید عبدالهادى شیرازى]]، [[محمدكاظم شیرازى]]، [[محمدطاهر اردبیلى]]. [[سیدمحسن حكیم]] و [[سیدابوالقاسم خویى]] شركت كرد و خود حلقه درس تشكیل داد (شریف‌رازى، 1332ـ1333ش، ج 1، ص 140ـ142، 193، ج 2، ص 369؛ همو، 1352ـ1354ش، ج 2، ص 130ـ131؛ جواهركلام، ج 3، ص 1357). سیدمحسن حجت در حدود 1373/ 1333ش به قم بازگشت و به تدریس علوم دینى و اقامه جماعت در مسجد مدرسه حجّتیه پرداخت. وى در 1356ش در قم وفات كرد و در مدرسه حجّتیه، در كنار پدرش، به خاك سپرده شد (همو، 1352ـ1354ش، ج 2، ص 131؛ جواهركلام، ج 3، ص 1359). وى آثارى در فقه و اصول و تفسیر تألیف كرد (براى این آثار رجوع کنید به مشار، 1340ـ1344ش، ج 5، ستون 214ـ215؛ امینى، ص 374؛ شریف‌رازى، 1352ـ1354ش، ج 2، ص 132؛ جواهر كلام، ج 3، ص 1358ـ1359). | ||