confirmed، movedable، protected، templateeditor
۵٬۶۹۲
ویرایش
ولایتعهدی امام رضا(ع): تفاوت میان نسخه‌ها
←اهداف
(←اهداف) |
|||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
== اهداف == | == اهداف == | ||
برخی مستشرقان<ref>فوزی، بحوث فی التاریخ العباسی، ۱۹۷۷م، ص۱۳۵.</ref> و بعضی از نویسندگان مانند [[حسن امین]] بر این باورند که مأمون در ولیعهد کردن امام، صداقت داشته و آن کار را خالصانه انجام داده است.<ref>امین، الرضا و المأمون و ولایة العهد، ۱۹۹۵م، ص۱۲۳-۱۲۶.</ref> اما محققان بسیاری بر این باورند که مأمون با ولیعهد کردن امام در پی اهداف ذیل بوده است: | برخی مستشرقان<ref>فوزی، بحوث فی التاریخ العباسی، ۱۹۷۷م، ص۱۳۵.</ref> و بعضی از نویسندگان مانند [[حسن امین]]، نویسنده و مورخ لبنانی بر این باورند که مأمون در ولیعهد کردن امام، صداقت داشته و آن کار را خالصانه انجام داده است.<ref>امین، الرضا و المأمون و ولایة العهد، ۱۹۹۵م، ص۱۲۳-۱۲۶.</ref> اما محققان بسیاری بر این باورند که مأمون با ولیعهد کردن امام در پی اهداف ذیل بوده است: | ||
* بیشتر شدن قدرت مأمون؛ بنی‌عباس همواره مأمون را به این دلیل که مادرش کنیز قصر بود و نیز به علت اینکه تمام کارها را به فردی ایرانی (فضل بن سهل) سپرده بود، تحقیر می‌کردند؛ ازاین‌رو تصمیم گرفت با ولیعهد کردن شخصیت بزرگی چون علی بن موسی، جایگاه خود را تقویت کند.<ref>قرشی، حیاة الامام الرضا(ع)، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۲۸۲.</ref> | * بیشتر شدن قدرت مأمون؛ بنی‌عباس همواره مأمون را به این دلیل که مادرش کنیز قصر بود و نیز به علت اینکه تمام کارها را به فردی ایرانی (فضل بن سهل) سپرده بود، تحقیر می‌کردند؛ ازاین‌رو تصمیم گرفت با ولیعهد کردن شخصیت بزرگی چون علی بن موسی، جایگاه خود را تقویت کند.<ref>قرشی، حیاة الامام الرضا(ع)، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۲۸۲.</ref> | ||
* ایمن شدن از خطر امام و زیر نظر گرفتن او؛ مأمون که از فعالیت‌های امام در مدینه بیمناک بود، با دعوت امام به مرو و ولیعهد کردن او می‌خواست از خطر او برای حکومتش آسوده شود و فعالیت‌های وی را زیر نظر داشته باشد.<ref>شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا(ع)، ۱۳۷۸ق، ج۲، ص۱۷۰.</ref> | * ایمن شدن از خطر امام و زیر نظر گرفتن او؛ مأمون که از فعالیت‌های امام در مدینه بیمناک بود، با دعوت امام به مرو و ولیعهد کردن او می‌خواست از خطر او برای حکومتش آسوده شود و فعالیت‌های وی را زیر نظر داشته باشد.<ref>شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا(ع)، ۱۳۷۸ق، ج۲، ص۱۷۰.</ref> | ||