آیه خیر البریه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''آیه خیر البریه''' ([[سوره بینه|بینه]]: ۷) بر اساس روایاتی که در منابع [[شیعه]] و [[اهل سنت و جماعت|سُنی]] از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] نقل شده است. خیرالبریه به [[امام علی علیه‌السلام|علی بن ابی‌طالب(ع)]]  و [[شیعه|شیعیان]] او تفسیر شده است.

==منظور از خیرالبریه==

براساس روایاتی که در کتاب‌های [[حدیث|حدیثی]] [[اهل سنت و جماعت|اهل‌سنت]] و شیعه آمده است، این آیه به علی(ع) و [[شیعه|شیعیان]] او تفسیر شده است.<ref> سیوطی، الدر المنثور، ۱۴۰۴ق، ج۶، ص۳۷۹؛ استرآبادی، تأویل الآیات الظاهره، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۸۳۱؛ آلوسی، روح المعانی، ۱۴۱۵ق، ج۱۵، ص۴۳۲.</ref> [[حاكم حسكانی|حاكم حَسَكانی]] از علمای اهل‌سنت در کتاب [[شواهد التنزیل لقواعد التفضیل (کتاب)|شواهد التنزیل]] بیش از بیست روایت با سندهای مختلف نقل می‏‌كند. که سند برخی از آنها به [[عبدالله بن عباس|ابن‌عباس]]،<ref>حسکانی، شواهد التنزیل، ۱۳۹۳ق، ج۲، ص۳۵۸.</ref> [[ابوبرزه اسلمی|ابوبرزه]]،<ref> حسکانی، شواهد التنزیل، ۱۳۹۳ق، ج۲، ص۳۵۹.</ref> و [[جابر بن عبدالله انصاری]]<ref>حسکانی، شواهد التنزیل، ۱۳۹۳ق، ج۲، ص۳۶۲.</ref> می‌رسد. از ابن‌عباس نقل شده است هنگامی که این آیه نازل شد پیامبر اکرم(ص) خطاب به حضرت علی (ع) فرمود: و أنت و شیعتک، تأتی أنت و شیعتک یوم القیامة راضین مرضیین<ref>حسکانی، شواهد التنزیل، ۱۳۹۳ق، ج۲، ص۳۵۸.</ref> یا علی! آن (خیرالبریه) تو و [[شیعه|شیعیانت]] هستید. تو و شیعیانت روز [[قیامت]] در حالی که شما از خدا خشنود و خدا از شما خشنود است، می‌آیید.»  

* از روایات وارده در [[اسباب نزول|شأن نزول]] این آیه استفاده می‌شود واژه شیعه در زمان [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر اسلام]] مطرح بوده و پیامبر آن را برای اشاره به پیروان خاص علی(ع) به کار برده است.<ref>سیوطی، الدر المنثور، ۱۴۰۴ق، ج۸، ص۵۸۹؛ امینی،  الغدیر، ۱۴۱۶ق، ج۲، ص۵۷ و ۵۸.</ref>     

:'''برتری انسان‌های با ایمان  بر فرشتگان'''

* تعبیر ''أُولئِكَ هُمْ خَیرُ الْبَرِیةِ'' (آنان بهترین مخلوقات‌اند) هم دلالت برانحصار خیریت در مؤمنان صالح دارد.<ref>طباطبایی، المیزان، منشورات اسماعيليان، ج۲۰، ص۳۴۰</ref> و هم نشان می‌دهد كه مقام انسان‌های با ایمان و درستکار از [[فرشته|فرشتگان]] نیز برتر است؛ زیرا آیه شریفه مطلق است و همه مخلوقات را مد نظر قرار داده است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۷، ص۲۰۹.</ref>

* آلوسی، محمود بن عبدالله، روح المعاني في تفسير القرآن العظيم و السبع المثانی، تحقیق علی عبدالباری عطیه، بیروت، دار الکتب العلميه، منشورات محمد علی بيضون، ۱۴۱۵ق.  

* ابن‌عساکر، تاریخ دمشق، تحقیق عمرو بن غرامة العمروی، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۵ق.

* استرآبادی، علی، تأويل الآيات الظاهره في فضائل العتره الطاهره، تحقیق حسین استادولی، قم، نشر اسلامی، ۱۴۰۹ق.

*حسکانی، عبیدالله بن عبدالله، شواهد التنزیل لقواعد التفصیل فی الآیات النازله فی اهل البیت، بیروت، مؤسسة الاعلمی للمطبوعات، ۱۳۹۳ق.

* سیوطی، عبدالرحمن ابن ابی‌بکر، الدر المنثور فی تفسیر المأثور، قم، کتابخانه مرعشی نجفی، ۱۴۰۴ق.

* طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، انتشارات اسلامی، ۱۴۱۷ق.