آیه نجوا: تفاوت میان نسخه‌ها

'''آیه نجوا''' یا '''آیه مناجات''' ([[سوره مجادله|مجادله]]: ۱۲) به [[اسلام|مسلمانان]] ثروتمند خطاب می‌کند که قبل از نجوا (گفتگوی سری) با [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر اسلام(ص)]]، باید [[صدقه]] پرداخت کنند. بر اساس روایات غیر از [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]]، دیگر مسلمانان از انجام این دستور خودداری کردند. به همین دلیل در آیه بعد، [[خدا|خداوند]] ضمن توبیخ مسلمانان، مضمون آیه قبل(وجوب پرداخت صدقه به هنگام نجوای با پیامبر(ص)) را [[ناسخ و منسوخ|نسخ]] کرد.

در [[اسباب نزول|شأن نزول]] [[آیه]] آمده است گروهی از ثروتمندان [[اسلام|مسلمان]]، زیاد نزد پیغمبر(ص) می‌آمدند و با او نجوا (گفتگوی سری) می‌کردند و نوبت فقیران را می‌گرفتند که این کار باعث ناراحتی فقرا می‌شد.<ref> طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۹، ص۱۸۹. </ref> پیامبر اسلام(ص) نیز از پرگویی و زیاد نشستن‌شان ناراحت می‌شد به همین دلیل خداوند آیه نجوا که به آیه مناجات نیز معروف است<ref> علامه حلی، نهج الحق، ۱۴۰۷ق، ص۱۸۲-۱۸۳؛ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۳۵، ص۳۷۶؛ میبدی، کشف الاسرار و عده الابرار، ۱۳۷۱ش، ج۱۰، ص۲۰-۲۱.</ref> را در امر به [[صدقه]] دادن پیش از نجوا کردن با پیغمبر، نازل کرد.<ref>واحدی، اسباب النزول، ترجمه ذکاوتی، ۱۳۸۶ش، ص۲۲۰-۲۲۱.</ref>

* [[عبدالله بن عباس|ابن عباس]] و قتاده در مورد شان نزول آیه نجوی چنین روایت کرده‌اند که برخی از مسلمانان بدون آن‎که مساله مهمی در میان باشد، نزد پیامبر(ص) رفته و با آن حضرت به صحبت خصوصی می‌پرداختند تا منزلت خود را به دیگران نشان دهند. اخلاق حمیده پیامبر(ص) نیز مانع می‌شد که ایشان را از خود دور نماید. در این هنگام آیه نازل شد که هر کس می‌خواهد با پیامبر(ص) نجوی کند باید قبل از آن صدقه بدهد<ref>آلوسی، روح المعانی، ۱۴۱۵ق، ج۱۴، ص۲۲۴.</ref>

* ابن ابی حاتم از مقاتل روایت کرده که ثروتمندان نزد پیامبر می‌آمدند و در جلسات بر فقرا چیره شده و مدت طولانی با پیامبر به صحبت خصوصی می‌پرداختند، و پیامبر(ص) از طول جلوس با آنان کراهت داشت اما به ایشان چیزی نمی‌گفت. تا این‎که خداوند به مومنین دستور داد هنگام نجوای با پیامبر(ص) صدقه پرداخت کنند و این حکم ده شب به طول انجامید. فقرا که چیزی برای انفاق نداشتند و ثروتمندان نیز از انفاق خودداری کردند. تنها یکی از مهاجرین از اهل بدر [امام علی(ع)] به این دستور عمل نمود.<ref>سیوطی، الدرالمنثور، ۱۴۰۴ق، ج۸، ص۸۴.</ref>