سوره طه: تفاوت میان نسخه‌ها
←گفتگوی خداوند با موسی(آیات ۱۷و۱۸)
(←نکته‌های تفسیری: افزایش/ تکمیل) |
|||
| خط ۵۷: | خط ۵۷: | ||
==نکته‌های تفسیری== | ==نکته‌های تفسیری== | ||
===گفتگوی خداوند با موسی(آیات ۱۷و۱۸)=== | ===گفتگوی خداوند با موسی(آیات ۱۷و۱۸)=== | ||
وَمَا تِلْكَ بِيَمِينِكَ يَا مُوسَىٰ* قَالَ هِيَ عَصَايَ أَتَوَكَّأُ عَلَيْهَا وَأَهُشُّ بِهَا عَلَىٰ غَنَمِي وَلِيَ فِيهَا مَآرِبُ أُخْرَىٰ ترجمه:و اى موسى، در دست راست تو چيست؟» گفت: «اين عصاى من است، بر آن تكيه مى‌دهم و با آن براى گوسفندانم برگ | وَمَا تِلْكَ بِيَمِينِكَ يَا مُوسَىٰ* قَالَ هِيَ عَصَايَ أَتَوَكَّأُ عَلَيْهَا وَأَهُشُّ بِهَا عَلَىٰ غَنَمِي وَلِيَ فِيهَا مَآرِبُ أُخْرَىٰ ترجمه:و اى موسى، در دست راست تو چيست؟» گفت: «اين عصاى من است، بر آن تكيه مى‌دهم و با آن براى گوسفندانم برگ مى‌تكانم، و كارهاى ديگرى هم براى من از آن برمى‌آيد.» | ||
[[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبائی]] نویسنده [[المیزان فی تفسیر القرآن (کتاب)|تفسیر المیزان]] به دونکته در این گفتگو اشاره کرده و می‌گوید: سؤال خداوند از موسی درباره عصای در دستش بود و این سؤال برای این بود که موسی خواص عصایش را برشمرد و روشن شود که عصا جماد و چوبی بیش نیست و فاقد حیات است تا اگر همین عصا تبدیل به ماری پر جنب و جوش شد موسی به بزرگی وعظمت این کار واقف شود. نکته دیگر این که هر چند سؤال خداوند درباره چوبی بود که به عنوان عصا در دست موسی بود ولی موسی پاسخ را طولانی کرد زیرا مقام مناجات و رازگویی با محبوب چنین اقتضائی دارد | |||
و گفتگو با محبوب لذت بخش است و موسی نیز ابتدا با عنوان این که آن چه در دست دارد عصای اوست پاسخش را شروع کرد و در ادامه منافع مترتب برعصا رابر شمرد. <ref>طباطبائی، المیزان، الناشر | |||
منشورات اسماعيليان، ج۱۴، صص۱۴۳-۱۴۴.</ref> | منشورات اسماعيليان، ج۱۴، صص۱۴۳-۱۴۴.</ref> | ||
===استواء بر عرش (آیه ۵)=== | ===استواء بر عرش (آیه ۵)=== | ||
[[مفسران]] آیه ۵ سوره طه «الرَّ‌حْمَـٰنُ عَلَى الْعَرْ‌شِ اسْتَوَىٰ؛ خداى رحمان كه بر عرش استيلا يافته است» را همانند دیگر آیاتی که از عبارت «استواء بر عرش» استفاده کرده‌اند، کنایه از عمومیت حکمرانی [[خدا]] بر همه عالم و گستردگی [[ربوبیت|تدبیر الهی]] بر همه امور هستی از خرد و کلان و آسمانی و زمینی می‌داند که نشانه‌ای از [[توحید ربوبی|توحید در ربوبیت خداوند]] است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۴، ص۱۲۰-۱۲۱؛ مغنیه، الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۵، ص۲۰۵؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱۳، ص۱۶۰؛ صادقی تهرانی، الفرقان، ۱۴۰۶ق، ج۱۹، ص۱۹.</ref> استفاده از صفت «الرحمن» که بیان‌گر رحمت گسترده الهی است مناسب با تدبیر و حکمرانی او در عالم هستی است که همان استواء بر عرش است، و رحمت الهی همان فیض اوست که با آفرینش و تدبیر تحقق می‌یابد.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۴، ص۱۲۱.</ref> | [[مفسران]] آیه ۵ سوره طه «الرَّ‌حْمَـٰنُ عَلَى الْعَرْ‌شِ اسْتَوَىٰ؛ خداى رحمان كه بر عرش استيلا يافته است» را همانند دیگر آیاتی که از عبارت «استواء بر عرش» استفاده کرده‌اند، کنایه از عمومیت حکمرانی [[خدا]] بر همه عالم و گستردگی [[ربوبیت|تدبیر الهی]] بر همه امور هستی از خرد و کلان و آسمانی و زمینی می‌داند که نشانه‌ای از [[توحید ربوبی|توحید در ربوبیت خداوند]] است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۴، ص۱۲۰-۱۲۱؛ مغنیه، الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۵، ص۲۰۵؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱۳، ص۱۶۰؛ صادقی تهرانی، الفرقان، ۱۴۰۶ق، ج۱۹، ص۱۹.</ref> استفاده از صفت «الرحمن» که بیان‌گر رحمت گسترده الهی است مناسب با تدبیر و حکمرانی او در عالم هستی است که همان استواء بر عرش است، و رحمت الهی همان فیض اوست که با آفرینش و تدبیر تحقق می‌یابد.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۴، ص۱۲۱.</ref> | ||