Image-reviewer، abusefilter، autopatrolled، botadmin، دیوان‌سالاران، eliminator، import، مدیران رابط کاربری، ipblock-exempt، movedable، oversight، patroller، reviewer، rollbacker، مدیران، translationadmin
۹٬۴۳۸
ویرایش
سوره آل‌عمران: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - '{{یادداشت|' به '{{یاد|'
جز (ویکی سازی) |
جز (جایگزینی متن - '{{یادداشت|' به '{{یاد|') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
==معرفی سوره== | ==معرفی سوره== | ||
'''نام‌گذاری''' | '''نام‌گذاری''' | ||
نام‌گذاری این سوره به نام «آل عمران» به دلیل وجود واژه «عمران» در دو [[آیه]] از این [[سوره]] است. در آیه ۳۳ به خاندان عمران ذیل عنوان [[آل عمران]] و در آیه ۳۵ به عمران پدر [[حضرت مریم(س)]] اشاره کرده است.<ref>خرمشاهی، «سوره آل عمران»، ص۱۲۳۶.</ref> نام دیگر این سوره «طیبه» یعنی پاک و پاکیزه از آلودگی‌ها و اتهامات است که اشاره به پاکی حضرت مریم از [[گناه|گناهان]] و تهمت‌ها دارد.<ref>سرمدی، «سوره آل عمران»، ص۶۷۹.</ref> [[سوره بقره]] و سوره آل عمران را با هم، [[زهراوان|زَهراوان]] نامیده‌اند.<ref>خرمشاهی، «سوره بقره»، ص۱۲۳۶.</ref> در روایتی [[امام علی علیه‌السلام]] از دو [[سوره بقره]] و سوره آل‌عمران به عنوان جمال القرآن یاد کرده است.{{ | نام‌گذاری این سوره به نام «آل عمران» به دلیل وجود واژه «عمران» در دو [[آیه]] از این [[سوره]] است. در آیه ۳۳ به خاندان عمران ذیل عنوان [[آل عمران]] و در آیه ۳۵ به عمران پدر [[حضرت مریم(س)]] اشاره کرده است.<ref>خرمشاهی، «سوره آل عمران»، ص۱۲۳۶.</ref> نام دیگر این سوره «طیبه» یعنی پاک و پاکیزه از آلودگی‌ها و اتهامات است که اشاره به پاکی حضرت مریم از [[گناه|گناهان]] و تهمت‌ها دارد.<ref>سرمدی، «سوره آل عمران»، ص۶۷۹.</ref> [[سوره بقره]] و سوره آل عمران را با هم، [[زهراوان|زَهراوان]] نامیده‌اند.<ref>خرمشاهی، «سوره بقره»، ص۱۲۳۶.</ref> در روایتی [[امام علی علیه‌السلام]] از دو [[سوره بقره]] و سوره آل‌عمران به عنوان جمال القرآن یاد کرده است.{{یاد| جَمالُ القُرآنِ البَقَرةُ و آلُ عِمْرانَ غرر الحكم | ||
امام على عليه السلام: زيبايىِ قرآن، سوره بقره و آل عمران است.}} <ref>غرر الحكم، ج ۱، ص۳۳۸، شماره ۳۴، نشر دار الكتاب الإسلامی، قم، چاپ دوم، ۱۴۱۰ق.</ref> | امام على عليه السلام: زيبايىِ قرآن، سوره بقره و آل عمران است.}} <ref>غرر الحكم، ج ۱، ص۳۳۸، شماره ۳۴، نشر دار الكتاب الإسلامی، قم، چاپ دوم، ۱۴۱۰ق.</ref> | ||
| خط ۵۲: | خط ۵۲: | ||
حدود ۵۰ آیه از سوره آل عمران دارای [[شأن نزول]] است<ref>رک: واحدی، اسباب نزول القرآن، ۱۴۱۱ق، ص۹۹- ۱۴۵.</ref> که به برخی از آنها در ادامه اشاره می‌شود: | حدود ۵۰ آیه از سوره آل عمران دارای [[شأن نزول]] است<ref>رک: واحدی، اسباب نزول القرآن، ۱۴۱۱ق، ص۹۹- ۱۴۵.</ref> که به برخی از آنها در ادامه اشاره می‌شود: | ||
=== گفتگوی نصارای نجران با پیامبر(ص) === | === گفتگوی نصارای نجران با پیامبر(ص) === | ||
[[طبرسی]] در [[تفسیر مجمع البیان]] به نقل از ربیع بن انس نزول هشتاد آیه اول سوره آل عمران را درباره عده‌ای از نصارای نجران به سرکردگی سه نفر از بزرگان خود به نام «عاقب»، «ایهم» و «ابو حارثه بن علقمه» دانسته است که برای گفتگو با [[پیامبر اسلام(ص)]] به [[مدینه]] آمدند. بر اساس این نقل، آنها بعد از [[نماز عصر]] بر پیامبر وارد شدند و بعد از گفتگویی درباره اسلام و [[حضرت مسیح(ع)]]، در مقابل استدلال‌های پیامبر جوابی برای گفتن نداشتند و ساکت شدند. بعد از اتمام این گفتگو، هشتاد و چند آیه ابتدایی سوره آل عمران نازل گشت.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۶۹۵-۶۹۶.</ref> {{ | [[طبرسی]] در [[تفسیر مجمع البیان]] به نقل از ربیع بن انس نزول هشتاد آیه اول سوره آل عمران را درباره عده‌ای از نصارای نجران به سرکردگی سه نفر از بزرگان خود به نام «عاقب»، «ایهم» و «ابو حارثه بن علقمه» دانسته است که برای گفتگو با [[پیامبر اسلام(ص)]] به [[مدینه]] آمدند. بر اساس این نقل، آنها بعد از [[نماز عصر]] بر پیامبر وارد شدند و بعد از گفتگویی درباره اسلام و [[حضرت مسیح(ع)]]، در مقابل استدلال‌های پیامبر جوابی برای گفتن نداشتند و ساکت شدند. بعد از اتمام این گفتگو، هشتاد و چند آیه ابتدایی سوره آل عمران نازل گشت.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۶۹۵-۶۹۶.</ref> {{یاد|در مورد هشتاد آیه اول سوره آل عمران شأن نزول‌های دیگری نیز در کتب تفسیری و اسباب النزول آمده است که برای اطلاع از آن رجوع کنید به: طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ذیل آیات ۱۲، ۱۸، ۲۳، ۲۶، ۲۸، ۳۱، ۵۹، ۶۸، ۷۷، ۷۹ و ۸۳؛ واحدی، اسباب نزول القرآن، ۱۴۱۱ق، ص۱۰۰-۱۱۵.}} | ||
===نابودی یهودیان و مشرکان=== | ===نابودی یهودیان و مشرکان=== | ||
| خط ۱۱۳: | خط ۱۱۳: | ||
واژه «بر» را در این آیه به معنای خیر وسیع و گسترده اعم از اعتقادی و عملی تعریف کرده‌اند<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۳، ص۳۳۴.</ref> و مصادیق آن را [[بهشت]]، [[تقوا]]، بودن از صالحان،<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۷۹۲.</ref> [[ایمان]] و عمل پاک<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۳، ص۳.</ref> دانسته‌اند. این آیه یکی از شرایط رسیدن به مقام نیکوکاران را [[انفاق]] از اموال مورد علاقه انسان می‌داند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۳، ص۳.</ref> به باور [[علامه طباطبایی]] اهمیت انفاق از آنچه محبوب انسان است و نقش آن در نیل انسان به مقام برّ و ابرار بدین جهت است که انسان بر اساس غریزه‌اش وابستگی قلبی به جمع آوری مال دارد و گویا مال بخشی از زندگی و حیات اوست آنگونه که اگر از دستش بدهد گویا حیاتش را ازدست داده است و انفاق در میان عبادات اینگونه است که چیزی را مانند حیات از آدمی جدا می کند به همین جهت در رساندنش به «برّ» موثر است. <ref>طباطبایی، المیزان، ج۳، ص۳۴۴، ۱۳۹۱ق. | واژه «بر» را در این آیه به معنای خیر وسیع و گسترده اعم از اعتقادی و عملی تعریف کرده‌اند<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۳، ص۳۳۴.</ref> و مصادیق آن را [[بهشت]]، [[تقوا]]، بودن از صالحان،<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۷۹۲.</ref> [[ایمان]] و عمل پاک<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۳، ص۳.</ref> دانسته‌اند. این آیه یکی از شرایط رسیدن به مقام نیکوکاران را [[انفاق]] از اموال مورد علاقه انسان می‌داند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۳، ص۳.</ref> به باور [[علامه طباطبایی]] اهمیت انفاق از آنچه محبوب انسان است و نقش آن در نیل انسان به مقام برّ و ابرار بدین جهت است که انسان بر اساس غریزه‌اش وابستگی قلبی به جمع آوری مال دارد و گویا مال بخشی از زندگی و حیات اوست آنگونه که اگر از دستش بدهد گویا حیاتش را ازدست داده است و انفاق در میان عبادات اینگونه است که چیزی را مانند حیات از آدمی جدا می کند به همین جهت در رساندنش به «برّ» موثر است. <ref>طباطبایی، المیزان، ج۳، ص۳۴۴، ۱۳۹۱ق. | ||
</ref> | </ref> | ||
بر اساس برخی روایات منظور از انفاق از آنچه محبوب انسان است پرداخت حقوق مالی اهلبیت (ع) مانند [[خمس]] و [[انفال]] و...است ودر پاره ای دیگر «برّ» به اهلبیت(ع) تفسیر شده است {{ | بر اساس برخی روایات منظور از انفاق از آنچه محبوب انسان است پرداخت حقوق مالی اهلبیت (ع) مانند [[خمس]] و [[انفال]] و...است ودر پاره ای دیگر «برّ» به اهلبیت(ع) تفسیر شده است {{یاد|عن ابی عبدالله علیه السلام... فَنَحْنُ الْبِرُّ وَ التَّقْوَى،وَ سَبِيلُ الْهُدَى،وَ بَابُ التَّقْوَى }}یعنی شرط رسیدن به آنان چنین انفاقی معرفی شده است. <ref>البحرانی، البرهان في تفسير القرآن، ج۱، ص۶۵۳ و القمي، علي بن ابراهيم، تفسيرالقمي، ج۱، ص۱۰۷</ref> | ||
[[پرونده:آیه اعتصام.jpg|بندانگشتی|آیه اعتصام به خط نستعلیق]] | [[پرونده:آیه اعتصام.jpg|بندانگشتی|آیه اعتصام به خط نستعلیق]] | ||
| خط ۱۳۱: | خط ۱۳۱: | ||
</noinclude> | </noinclude> | ||
{{پایان}} | {{پایان}} | ||
[[علامه طباطبایی]] در تفسیر آیه دو نکته را بیان کرده نخست این که مسارعه همان شدت و شتاب در سرعت است که در کارهای خیر پسندیده و در کار های شر ناپسند است و دیگر این که در قرآن کریم غالباً مغفرت وجنت (بهشت) در کنار هم قرار گرفته‌اند و این بدین جهت است که بهشت خانه ی پاکی وطهارت است و گناه و ناپاکی معیصت در آن راه ندارد و گناهکار تنها پس از پاک شدن با مغفرت و آمرزش می‌تواند به بهشت وارد شود. <ref>طباطبایی، المیزان، ج۴، ص۱۹۷، نشر اعلمی بیروت، ۱۳۹۱ق.</ref>نویسنده [[الفرقان فی تفسیر القرآن (کتاب)| تفسیر الفرقان ]]هم مسابقه و شتاب برای رسیدن به مغفرت الهی را در این آیه به معنای تلاش برای به دست آوردن اسباب [[مغفرت]] که در کتاب و [[سنت]] بدان اشاره شده است، دانسته است.<ref>صادقی تهرانی، الفرقان، ۱۴۰۶، ج۵، ص۳۸۱.</ref> در روایتی از امام علی(ع) مغفرت در آین آیه به ادای فرائض (واجبات) {{ | [[علامه طباطبایی]] در تفسیر آیه دو نکته را بیان کرده نخست این که مسارعه همان شدت و شتاب در سرعت است که در کارهای خیر پسندیده و در کار های شر ناپسند است و دیگر این که در قرآن کریم غالباً مغفرت وجنت (بهشت) در کنار هم قرار گرفته‌اند و این بدین جهت است که بهشت خانه ی پاکی وطهارت است و گناه و ناپاکی معیصت در آن راه ندارد و گناهکار تنها پس از پاک شدن با مغفرت و آمرزش می‌تواند به بهشت وارد شود. <ref>طباطبایی، المیزان، ج۴، ص۱۹۷، نشر اعلمی بیروت، ۱۳۹۱ق.</ref>نویسنده [[الفرقان فی تفسیر القرآن (کتاب)| تفسیر الفرقان ]]هم مسابقه و شتاب برای رسیدن به مغفرت الهی را در این آیه به معنای تلاش برای به دست آوردن اسباب [[مغفرت]] که در کتاب و [[سنت]] بدان اشاره شده است، دانسته است.<ref>صادقی تهرانی، الفرقان، ۱۴۰۶، ج۵، ص۳۸۱.</ref> در روایتی از امام علی(ع) مغفرت در آین آیه به ادای فرائض (واجبات) {{یاد|سارعوا الى أداء الفرايض عن على بن أبي طالب عليه السلام. }}تفسیر شده است. <ref>الطبرسي، مجمع البيان في تفسير القرآن، ج۲، ص۳۹۰، مؤسسة الأعلمي للمطبوعات.</ref> | ||
===آیه کظم غیظ (۱۳۴)=== | ===آیه کظم غیظ (۱۳۴)=== | ||