تسبیح: تفاوت میان نسخه‌ها

تسبیح (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۷ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۲۸

۸ بایت حذف‌شده ، ‏۲۷ ژوئن ۲۰۲۳

جز

جایگزینی متن - '{{یادداشت|' به '{{یاد|'

Image-reviewer، abusefilter، autopatrolled، botadmin، دیوان‌سالاران، eliminator، import، مدیران رابط کاربری، ipblock-exempt، movedable، oversight، patroller، reviewer، rollbacker، مدیران، translationadmin

۹٬۴۳۸

ویرایش

@@ خط ۱۳: / خط ۱۳: @@
 تسبیح و واژه‌های هم‌ریشه با آن در [[قرآن]] ۹۰ بار تکرار شده است که در میان آنها واژه «سبحان» بیشترین کاربرد را دارد. غالب این واژگان به معنای تقدیس و [[تنزیه]] خداوند هستند.{{مدرک}}
-تسبیح در قرآن کریم گاهی همراه با [[حمد]] خداوند مطرح شده است، مانند تسبیح [[ملائکه]]، رعد و غیر آن.{{یادداشت|«وَيُسَبِّحُ الرَّعْدُ بِحَمْدِهِ وَالْمَلاَئِكَةُ مِنْ خِيفَتِهِ وَيُرْسِلُ الصَّوَاعِقَ فَيُصِيبُ بِهَا مَن يَشَاءُ وَهُمْ يُجَادِلُونَ فِي اللّهِ وَهُوَ شَدِيدُ الْمِحَالِ: رعد به حمد او و فرشتگان [جملگى] از بيمش تسبيح می‌‏گويند و صاعقه‌ها را فرو می‌فرستند و با آنها هر كه را بخواهد مورد اصابت قرار می‌دهد، در حالى كه آنان درباره خدا مجادله می‌كنند و او سخت‌كيفر است» (سوره رعد، آیه ۱۳).}} مفسران [[شیعه]] و [[سنی]] بر این باورند که همراهی تسبیح و حمد خداوند، به معنای آن است که بندگان به خودی خود توان تسبیح خداوند ندارند و از توفیق و لطف خداست که تسبیح خداوند می‌گویند.<ref>فخر رازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۰۵ق، ج۲، ص۱۸۸؛ طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۵، ص۱۱۱.</ref>
+تسبیح در قرآن کریم گاهی همراه با [[حمد]] خداوند مطرح شده است، مانند تسبیح [[ملائکه]]، رعد و غیر آن.{{یاد|«وَيُسَبِّحُ الرَّعْدُ بِحَمْدِهِ وَالْمَلاَئِكَةُ مِنْ خِيفَتِهِ وَيُرْسِلُ الصَّوَاعِقَ فَيُصِيبُ بِهَا مَن يَشَاءُ وَهُمْ يُجَادِلُونَ فِي اللّهِ وَهُوَ شَدِيدُ الْمِحَالِ: رعد به حمد او و فرشتگان [جملگى] از بيمش تسبيح می‌‏گويند و صاعقه‌ها را فرو می‌فرستند و با آنها هر كه را بخواهد مورد اصابت قرار می‌دهد، در حالى كه آنان درباره خدا مجادله می‌كنند و او سخت‌كيفر است» (سوره رعد، آیه ۱۳).}} مفسران [[شیعه]] و [[سنی]] بر این باورند که همراهی تسبیح و حمد خداوند، به معنای آن است که بندگان به خودی خود توان تسبیح خداوند ندارند و از توفیق و لطف خداست که تسبیح خداوند می‌گویند.<ref>فخر رازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۰۵ق، ج۲، ص۱۸۸؛ طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۵، ص۱۱۱.</ref>
 بنابر [[قرآن کریم]]، نخستین تسبیح‌گوی، [[خداوند]] است،<ref>سوره اسراء، آیه ۹۳.</ref> سپس آنان که نزد پروردگارند.<ref>سوره اعراف، آیه ۲۰۶.</ref> [[ملائکه]] نیز یا با [[حمد]]<ref>سوره بقره، آیه ۳۰.</ref> یا بدون آن<ref>سوره بقره، آیه ۳۲.</ref> خداوند را تسبیح می‌گویند که بیشتر تفاسیر آن را به [[نماز]] تعبیر کرده‌اند.<ref>طبری، جامع البیان، ۱۳۲۳ق، ج۱، ص۱۶۶-۱۶۷؛ فخر رازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۰۵ق، ج۲، ص۱۸۹.</ref>