عرفات: تفاوت میان نسخه‌ها
←دلایل نام‌گذاری
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
==دلایل نام‌گذاری== | ==دلایل نام‌گذاری== | ||
بنابر نوشته محمد بن عبدالرحمن سخاوی، تاریخ‌نگار قرن دهم قمری، کلمه عرفات مانند قصبات (جمع قصبه به معنای ده) است که بر این اساس، به هر بخش از سرزمین عرفات، عرفه گفته می‌شده و عرفات، نام کل منطقه است.<ref>سخاوی، البلدانیات، ۱۴۲۲ق، ص۲۲۵.</ref>برخی هم معتقدند که عرفات اگر چه جمع است ولی منظور یک سرزمین است به نام عرفه؛ مانند اذرعات که جمع اذرع و نام منطقه‌ای در [[سوریه]] است.گفته شده در اصطلاح عرفات و اذرعات از کلماتی است که ملحقِ به جمع می باشند.{{مدرک}} | بنابر نوشته محمد بن عبدالرحمن سخاوی، تاریخ‌نگار قرن دهم قمری، کلمه عرفات مانند قصبات (جمع قصبه به معنای ده) است که بر این اساس، به هر بخش از سرزمین عرفات، عرفه گفته می‌شده و عرفات، نام کل منطقه است.<ref>سخاوی، البلدانیات، ۱۴۲۲ق، ص۲۲۵.</ref>برخی هم معتقدند که عرفات اگر چه جمع است ولی منظور یک سرزمین است به نام عرفه؛ مانند اذرعات که جمع اذرع و نام منطقه‌ای در [[سوریه]] است.گفته شده در اصطلاح عرفات و اذرعات از کلماتی است که ملحقِ به جمع می باشند.{{مدرک}} <ref>https://qamus.inoor.ir/fa/1H190F/%D8%A7%D8%B0%D8%B1%D8%B9%D8%A7%D8%AA | ||
</ref> | |||
بنابر برخی [[روایات]]، هنگامی که [[جبرئیل]]، [[مناسک حج]] را به [[ابراهیم (پیامبر)|ابراهیم پیامبر]] آموزش داد، در عرفات به او گفت: «أعرَفتَ مناسکَک؟»؛ یعنی «آیا مناسک خود را آموختی؟»، و ابراهیم پاسخ داد: «آری». و بدین جهت، در اشاره به «أ عَرفْتَ» در سؤال جبرئیل، آن منطقه عرفات یا عرفه نامیده شد.<ref>أزرقی، أخبار مکه، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۶۷؛ فاکهی، أخبار مکة، ۱۴۲۴ق، ج۵، ص۹.</ref> برخی منابع، عرفات را محل دیدار و آشنایی [[آدم (پیامبر)|آدم]] و [[حوا]] دانسته‌اند.<ref>سخاوی، البلدانیات، ۱۴۲۲ق، ص۲۲۵؛ بی‌آزار شیرازی، باستان‌شناسی و جغرافیای تاریخی قصص قرآن، ۱۳۸۰ش، ص۲۴۰.</ref> همچنین عرفات مکانی معرفی شده که مسلمانان در آن به [[گناهان]] خود اعتراف کرده و از [[خداوند]] طلب بخشش می‌کنند.<ref>سخاوی، البلدانیات، ۱۴۲۲ق، ص۲۲۵.</ref> [[شیخ صدوق]] محدث شیعی قرن چهارم هجری قمری در [[علل الشرائع (کتاب)|علل الشرایع]] از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] روایت کرده که [[جبرئیل]] حضرت ابراهیم را روز عرفه به عرفه برد و چون خورشید زوال کرد به او گفت به گناهانت اعتراف کن (اعترف بذنبک) و مناسکت را بشناس و این سرزمین به جهت سخن جبرئیل (اعترف) و اعتراف [[ابراهیم (پیامبر)|ابراهیم]] عرفات نامیده شد. <ref>شیخ صدوق، علل الشرایع، منشورات المكتبة الحيدرية، ج۲، ص۴۳۶.</ref> | بنابر برخی [[روایات]]، هنگامی که [[جبرئیل]]، [[مناسک حج]] را به [[ابراهیم (پیامبر)|ابراهیم پیامبر]] آموزش داد، در عرفات به او گفت: «أعرَفتَ مناسکَک؟»؛ یعنی «آیا مناسک خود را آموختی؟»، و ابراهیم پاسخ داد: «آری». و بدین جهت، در اشاره به «أ عَرفْتَ» در سؤال جبرئیل، آن منطقه عرفات یا عرفه نامیده شد.<ref>أزرقی، أخبار مکه، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۶۷؛ فاکهی، أخبار مکة، ۱۴۲۴ق، ج۵، ص۹.</ref> برخی منابع، عرفات را محل دیدار و آشنایی [[آدم (پیامبر)|آدم]] و [[حوا]] دانسته‌اند.<ref>سخاوی، البلدانیات، ۱۴۲۲ق، ص۲۲۵؛ بی‌آزار شیرازی، باستان‌شناسی و جغرافیای تاریخی قصص قرآن، ۱۳۸۰ش، ص۲۴۰.</ref> همچنین عرفات مکانی معرفی شده که مسلمانان در آن به [[گناهان]] خود اعتراف کرده و از [[خداوند]] طلب بخشش می‌کنند.<ref>سخاوی، البلدانیات، ۱۴۲۲ق، ص۲۲۵.</ref> [[شیخ صدوق]] محدث شیعی قرن چهارم هجری قمری در [[علل الشرائع (کتاب)|علل الشرایع]] از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] روایت کرده که [[جبرئیل]] حضرت ابراهیم را روز عرفه به عرفه برد و چون خورشید زوال کرد به او گفت به گناهانت اعتراف کن (اعترف بذنبک) و مناسکت را بشناس و این سرزمین به جهت سخن جبرئیل (اعترف) و اعتراف [[ابراهیم (پیامبر)|ابراهیم]] عرفات نامیده شد. <ref>شیخ صدوق، علل الشرایع، منشورات المكتبة الحيدرية، ج۲، ص۴۳۶.</ref> | ||