پرش به محتوا

مصطفی چمران: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
تمیزکاری
جز (تمیزکاری)
خط ۵۳: خط ۵۳:
}}
}}


'''مصطفی چمران''' (۱۳۶۰ ـ ۱۳۱۰) در دانشکده فنی دانشگاه تهران رشته الکترومکانیک خواند و با استفاده از بورس تحصیلی شاگردان ممتاز برای ادامه تحصیل راهی امریکا شد. درجه کارشناسی ارشد مهندسی برق را از دانشگاه تگزاس گرفت و برای ادامه تحصیل به دانشگاه برکلی رفت و دوره دکتری در رشته الکترونیک و فیزیک پلاسما را با درجه ممتاز به پایان رساند. در آمریکا به سبب مبارزه سیاسی ـ اعتقادی بورس تحصیلی‌اش قطع شد. در [[مصر]] و [[لبنان]] دوره آموزش نظامی را طی کرد. با دعوت [[امام موسی صدر]] به لبنان رفت و هشت سال آنجا ماند. بعد از پیروزی [[انقلاب اسلامی ایران]] وزیر دفاع دولت موقت جمهوری اسلامی، نماینده مجلس و فرمانده ستاد جنگ‌های نامنظم در جنگ [[عراق]] با [[ایران]] بود. مصطفی چمران در [[دهلاویه]] در [[۳۱ خرداد]] ۱۳۶۰ بر اثر اصابت ترکش خمپاره دشمن به [[شهادت]] رسید.
'''مصطفی چمران''' (۱۳۶۰ ـ ۱۳۱۰) در دانشکده فنی دانشگاه تهران رشته الکترومکانیک خواند و با استفاده از بورس تحصیلی شاگردان ممتاز برای ادامه تحصیل راهی امریکا شد. درجه کارشناسی ارشد مهندسی برق را از دانشگاه تگزاس گرفت و برای ادامه تحصیل به دانشگاه برکلی رفت و دوره دکتری در رشته الکترونیک و فیزیک پلاسما را با درجه ممتاز به پایان رساند. در آمریکا به سبب مبارزه سیاسی ـ اعتقادی بورس تحصیلی‌اش قطع شد. در [[مصر]] و [[لبنان]] دوره آموزش نظامی را طی کرد. با دعوت [[امام موسی صدر]] به لبنان رفت و هشت سال آنجا ماند. بعد از پیروزی [[انقلاب اسلامی ایران]] وزیر دفاع دولت موقت جمهوری اسلامی، نماینده مجلس و فرمانده ستاد جنگ‌های نامنظم در جنگ [[عراق]] با [[ایران]] بود. مصطفی چمران در [[دهلاویه]] در [[۳۱ خرداد]] ۱۳۶۰ به [[شهادت]] رسید.
==ولادت==
==ولادت==
مصطفی چمران در ۱۳۱۰ش در [[قم]] به دنیا آمد و از یک سالگی به همراه خانواده در [[تهران]] ساکن شد.<ref>ر.ک:چمران، من جنگهای چریکی را...، ص۱۶؛ کیهان، ش۱۸۰۵۰، ۳۱ شهریور ۱۳۸۳، ص۱۰</ref>
مصطفی چمران در ۱۳۱۰ش در [[قم]] به دنیا آمد و از یک سالگی به همراه خانواده در [[تهران]] ساکن شد.<ref>ر.ک:چمران، من جنگهای چریکی را...، ص۱۶؛ کیهان، ش۱۸۰۵۰، ۳۱ شهریور ۱۳۸۳، ص۱۰</ref>
خط ۹۱: خط ۹۱:
==آموزش نظامی==
==آموزش نظامی==
===در مصر===
===در مصر===
پس از [[قیام             ۱۵       خرداد]]، چمران و دیگر اعضای اصلی شاخه نهضت آزادی ایران در خارج از کشور، مبارزه مسلحانه را راه حل مناسبی برای مبارزه با حکومت شاه دانستند و تصمیم گرفتند با تشکیل پایگاهی در کشورهای عربی ([[الجزایر]] و [[مصر]])، گروهی از اعضا را برای آموزش مبارزه مسلحانه به این کشورها اعزام کنند. در پی این تصمیم، چمران و [[ابراهیم یزدی]] در ملاقاتی با سرکنسول مصر در واشنگتن، از دعوت وی برای سفر به مصر استقبال نمودند و با سفیر مصر در [[سوئیس]] نیز مذاکراتی کردند. در ۱۳۴۳ش/۱۹۶۴ نخستین هیئت اعزامی با عنوان «سازمان مخصوص اتحاد و عمل» (سماع) برای آموزش راهی مصر شد.<ref>بازرگان، ج ۲، ص۱۷۵ـ۱۷۸؛ یزدی، ص۳۹ـ۴۰؛ متین، ص۱۹۹ـ۲۰۰</ref>
پس از [[قیام ۱۵ خرداد]]، چمران و دیگر اعضای اصلی شاخه نهضت آزادی ایران در خارج از کشور، مبارزه مسلحانه را راه حل مناسبی برای مبارزه با حکومت شاه دانستند و تصمیم گرفتند با تشکیل پایگاهی در کشورهای عربی ([[الجزایر]] و [[مصر]])، گروهی از اعضا را برای آموزش مبارزه مسلحانه به این کشورها اعزام کنند. در پی این تصمیم، چمران و [[ابراهیم یزدی]] در ملاقاتی با سرکنسول مصر در واشنگتن، از دعوت وی برای سفر به مصر استقبال نمودند و با سفیر مصر در [[سوئیس]] نیز مذاکراتی کردند. در ۱۳۴۳ش/۱۹۶۴ نخستین هیئت اعزامی با عنوان «سازمان مخصوص اتحاد و عمل» (سماع) برای آموزش راهی مصر شد.<ref>بازرگان، ج ۲، ص۱۷۵ـ۱۷۸؛ یزدی، ص۳۹ـ۴۰؛ متین، ص۱۹۹ـ۲۰۰</ref>
===در لبنان===
===در لبنان===
برنامه‌های آموزشی در مصر تا ۱۳۴۵ش ادامه یافت ولی به دلیل جنگِ تبلیغاتی [[مصر]] علیه تمامیت ارضی [[ایران]]، روابط «سماع» با دولت مصر تیره شد و ستاد عملیات به [[لبنان]] منتقل گشت. استقرار در لبنان نیز طولی نکشید، زیرا [[جنگ شش روزه اعراب و اسرائیل]] (۱۹۶۷) اوضاع لبنان را آشفته کرد و افزون بر آن تیرگی روابط ایران و لبنان در ۱۳۴۶ ش، که به قطع رابطه دو کشور انجامید، ادامه فعالیت اعضای نهضت را غیرممکن ساخت و در نتیجه فشارِ دولت لبنان، آنان مجبور به ترک این کشور شدند.
برنامه‌های آموزشی در مصر تا ۱۳۴۵ش ادامه یافت ولی به دلیل جنگِ تبلیغاتی [[مصر]] علیه تمامیت ارضی [[ایران]]، روابط «سماع» با دولت مصر تیره شد و ستاد عملیات به [[لبنان]] منتقل گشت. استقرار در لبنان نیز طولی نکشید، زیرا [[جنگ شش روزه اعراب و اسرائیل]] (۱۹۶۷) اوضاع لبنان را آشفته کرد و افزون بر آن تیرگی روابط ایران و لبنان در ۱۳۴۶ ش، که به قطع رابطه دو کشور انجامید، ادامه فعالیت اعضای نهضت را غیرممکن ساخت و در نتیجه فشارِ دولت لبنان، آنان مجبور به ترک این کشور شدند.