تجافی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''در رکوع و سجده''': به‌معنای بازکردن آرنج دست‌هاست که برای مردان [[مستحب]] است.این کار را در رکوع «تجنیح» می‌گویند که انسان در حالت رکوع مانند دو بال بازوها و آرنج‌هایش را از بدن بیرون بیاورد و فقط کف دست‌هایش را بر زانوهایش بگذارد.<ref> نجفی، جواهرالکلام، ۱۳۶۲ش، ج۱۰، ص۱۰۵؛ فرهنگ فقه فارسی، ۱۳۸۵ش، ج۲، ص۳۵۳.</ref>در روایات به بلند کردن شکم از زمین و قرار دادن دستها همچون دو بال گشوده «تَخَوّی» می‌گویند.<ref>حرعاملی، وسایل الشیعه، مؤسسة آل البیت، ج۶، ص۳۴۱.</ref> تجافی در رکوع و سجود برای مرد مستحب است.<ref>نجفی، جواهر الکلام، ج۱۰، ص۱۰۵.</ref> البته [[ملا احمد نراقی]] فقیه شیعه در قرن سیزدهم قمری در کتاب [[مستند الشیعه]] از فاضل نقل کرده که تجافی به‌معنای بلند کردن شکم از زمین در حال [[سجده]] واجب است زیرا بدون تجافی سجده محقق نمی‌شود.<ref>نراقی، مستند الشیعه، مؤسسة آل البیت، ج۵، ص۲۷۹.</ref>

==منابع==