Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۴٬۴۶۶
ویرایش
Mkhaghanif (بحث | مشارکتها) جز (←ادغام ناقص) |
Mkhaghanif (بحث | مشارکتها) جز (←نزدیکی مخارج حروف) |
||
خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
==نزدیکی مخارج حروف== | ==نزدیکی مخارج حروف== | ||
دلیل [[ادغام]] نون ساکن و تنوین در حروف یرملون، نزدیکی [[مخارج حروف]] به هم عنوان شده است.<ref>حیدری، حسن القرائه، ۱۳۸۹ش، ص۵۳؛ | دلیل [[ادغام]] نون ساکن و تنوین در حروف یرملون، نزدیکی [[مخارج حروف]] به هم عنوان شده است.<ref>حیدری، حسن القرائه، ۱۳۸۹ش، ص۵۳؛ گیلانی شفتی، تحفة الأبرار، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۱۶۲.</ref> در توضیح گفته شده است نون ساکن با سه حرف «یاء»، «راء»، «لام» قریب المخرج هستند و با دو حرف «م» و «و» که از [[حروف شفوی]] هستند از نظر مخرج چندان نزدیک نیست؛ اما در بیشتر صفات اصلی چون [[جهر]]، میان شدت و رخوت، انفتاح و استفال متحد و مشترکاند و بدین سبب ادغام میشود.<ref>بیگلری، سرالبیان فی علم القرآن، ۱۳۶۳ش، ص۱۹۳.</ref> این کار برای سهولت در تلفظ انجام میشود؛<ref>حبیبی، شهیدی، روانخوانی و تجوید قرآن، ۱۳۸۴ش، ص۱۳۶.</ref> بنابراین گفته شده که ادغام در کلام مانند نمک در غذا است.<ref> الصراف، الجدید فی علم التجوید، ۱۴۲۸ق، ص۵۱.</ref> | ||
عالمان [[تجوید|علم تجوید]]، یکی از شرایط ادغام را قرار گرفتن نون ساکن و حروف یرملون در دو کلمه عنوان کردهاند؛ بنابراین اگر نون ساکن با حروف یرملون در یک کلمه واقع شود ادغام صورت نمیگیرد؛ مانند صِنْوان، قِنْوان، دُنْیا و بُنْیان که در این موارد نون ساکن به صورت کامل اداء میشود.<ref>میرتقی، تجوید و آواشناسی، ۱۳۸۹ش، ص۱۵۰؛ حبیبی، شهیدی، روانخوانی و تجوید قرآن، ۱۳۸۴ش، ص۱۵۱؛ الصراف، الجدید فی علم التجوید، ۱۴۲۸ق، ص۵۳.</ref> دلیل آن، ترس از اخلال در معنای کلمه در هنگام ادغام عنوان شده است.<ref>الصراف، الجدید فی علم التجوید، ۱۴۲۸ق، ص۵۳.</ref> برخی معتقدند که تنها در همین چهار کلمه اظهار [[واجب]] است.<ref>زکریا العبد، المیزان فی احکام تجوید القرآن، ۲۰۱۰م، ص۱۱۶.</ref> | عالمان [[تجوید|علم تجوید]]، یکی از شرایط ادغام را قرار گرفتن نون ساکن و حروف یرملون در دو کلمه عنوان کردهاند؛ بنابراین اگر نون ساکن با حروف یرملون در یک کلمه واقع شود ادغام صورت نمیگیرد؛ مانند صِنْوان، قِنْوان، دُنْیا و بُنْیان که در این موارد نون ساکن به صورت کامل اداء میشود.<ref>میرتقی، تجوید و آواشناسی، ۱۳۸۹ش، ص۱۵۰؛ حبیبی، شهیدی، روانخوانی و تجوید قرآن، ۱۳۸۴ش، ص۱۵۱؛ الصراف، الجدید فی علم التجوید، ۱۴۲۸ق، ص۵۳.</ref> دلیل آن، ترس از اخلال در معنای کلمه در هنگام ادغام عنوان شده است.<ref>الصراف، الجدید فی علم التجوید، ۱۴۲۸ق، ص۵۳.</ref> برخی معتقدند که تنها در همین چهار کلمه اظهار [[واجب]] است.<ref>زکریا العبد، المیزان فی احکام تجوید القرآن، ۲۰۱۰م، ص۱۱۶.</ref> |