حروف یرملون: تفاوت میان نسخه‌ها

در رعایت ادغام حروف یرملون در [[نماز]] بین فقها اختلاف‌نظر وجود دارد، برخی رعایت آن را لازم ندانسته؛ اما عده‌ای دیگر [[احتیاط واجب]] دانسته‌اند و عدم رعایت آن را سبب بطلان نماز می‌دانند.

حروف یرملون یا قاعده یرملون<ref>[https://makarem.ir/main.aspx?typeinfo=21&lid=0&catid=45580&mid=258245 «رعایت قاعده یرملون در نماز»]، پایگاه اطلاع رسانی دفتر آیت‌الله مکارم شیرازی.</ref> اصطلاحی در [[تجوید|علم تجوید]] است و در باب احکام نون ساکن و تنوین از آن سخن به میان آمده است.<ref>حبیبی، شهیدی، روانخوانی و تجوید قرآن، ۱۳۸۴ش، ص۱۴۹؛ الصراف، الجدید فی علم التجوید، ۱۴۲۸ق، ص۴۰؛ بیگلری، سرالبیان فی علم القرآن، ۱۳۶۳ش، ص۱۹۱-۱۹۵.</ref> هرگاه بعد از نون ساکن و تنوین در ابتدای کلمه بعد، یکی از شش حرف «یاء»، «راء»، «میم»، «لام»، «واو» و «نون» که در اصطلاح به حروف یرملون شهرت دارد، <ref> زکریا العبد، المیزان فی احکام تجوید القرآن، ۲۰۱۰م، ص۱۱۶؛ الصراف، الجدید فی علم التجوید، ۱۴۲۸ق، ص۵۱.</ref> قرار بگیرد با این حروف ادغام می‌شود.<ref>ابن جزری، النشر فی القرائات العشر، ج۲، ص۲۲-۲۷؛ حبیبی، شهیدی، روانخوانی و تجوید قرآن، ۱۳۸۴ش، ص۱۵۰؛ زکریا العبد، فریال، المیزان فی احکام تجوید القرآن، ۲۰۱۰م، ص۱۱۶.</ref> این امر مورد اتفاق عموم قراء دانسته شده است.<ref>بیگلری، سرالبیان فی علم القرآن، ۱۳۶۳ش، ص۱۹۳.</ref>

از حروف یرملون به مناسبت در باب صلاة از [[فقه|علم فقه]] سخن به میان آمده است.<ref>جمعی از پژوهشگران، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل‌بیت(ع)، ۱۴۲۶ق، ج۳، ص۲۹۵.</ref> برخی فقها رعایت نکات تجویدی از جمله رعایت تنوین و نون ساکن در [[نماز]] را [[واجب]] نمی‌دانند<ref>برای نمونه نگاه کنید به: نراقی، رسائل و مسائل، ۱۴۲۲ق، ج۱، ص۱۱۶؛ صافی گلپایگانی، هدیة العباد، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۱۳۱؛ یزدی، العروة الوثقی، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۶۵۶، امام خمینی، تحریر الوسیله، تهران، ج۱، ص۱۶۷.</ref> هرچند رعایت آن را سزاوار دانسته‌اند.<ref>فیاض کابلی، تعالیق مبسوطة علی العروة الوثقی، قم، ج۳، ص۲۴۲؛ محدث قمی، الغایة القصوی، ۱۴۲۳ق، ج۱، ص۴۱۴.</ref> عده‌ای از آنها چون [[محمدحسن نجفی|صاحب جواهر]]، رعایت کردن آن را از مُحَسنات کلام قلمداد کرده‌اند.<ref>یوسفی مقدم، فقه قرائت فقه ادا و فقه موسیقی ادا، ۱۳۹۶ش، ص۱۳۹-۱۴۱. به نقل از نجفی، رسائل فقهیه، نسخه خطی، ص۱۰۴.</ref>

برخی دیگر از فقها رعایت آن را در نماز [[مستحب]] دانسته‌اند.<ref>صدر، سیدمحمد، ماوراء فقه، ۱۴۲۰ق، ج۱، ص۲۹۸-۳۰۱، نراقی، رسائل و مسانل، ۱۴۲۲ق، ج۱، ص۱۱۶.</ref> [[سید علی حسینی خامنه‌ای|آیت‌الله خامنه‌ای]]<ref>[https://www.leader.ir/fa/content/23381 «رعایت احکام تجوید در نماز»]، پایگاه اطلاع رسانی دفتر مقام معظم رهبری.</ref> و دیگران<ref>خویی، منهاج الصالحین، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۱۶۵.</ref> [[ادغام]] نون ساکن و تنوین در حروف یرملون را در نماز لازم نمی‌دانند؛ هرچند رعایت آن را [[احتیاط مستحب]] قلمداد کرده‌اند. [[ناصر مکارم شیرازی|آیت‌الله مکارم شیرازی]] رعایت آن را در نماز به‌اندازه‌ای لازم دانسته که به آن عربی صحیح صدق کند.<ref>شیرازی، ناصر مکارم، استفتاءات جدید، ۱۴۲۷ق، ج۳، ص۸۰.</ref>  

فقیهان دیگری چون [[سید ابوالقاسم خویی|آیت‌الله خویی]] بین آن دسته از احکام و قواعد [[تجوید]] که در شکل‌گیری و طبیعت کلمه نقش دارند با آن دسته که چنین نقشی ندارند، فرق گذاشته‌اند.<ref>یوسفی مقدم، محمدصادق، فقه قرائت فقه ادا و فقه موسیقی ادا، قم، دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم، ۱۳۹۶ش، ص۱۳۹-۱۴۱.</ref> گفته شده است [[شهید ثانی]] علم تجوید را ساخته و پرداخته عالمان علم قرائت و قاریان دانسته و ترک آن را شایسته‌تر می‌داند.<ref>یوسفی مقدم، فقه قرائت فقه ادا و فقه موسیقی ادا، ۱۳۹۶ش، ص۱۳۹-۱۴۱. به نقل از شهید ثانی، الروضة البهیه فی شرح اللمعة الدمشقیه، ج۱، ص۶۰۲.</ref>