Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۶٬۰۱۷
ویرایش
عثمان بن سعید عمری: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←وکالت امام عسکری
جز (←وکالت امام زمان) |
جز (←وکالت امام عسکری) |
||
| خط ۶۱: | خط ۶۱: | ||
عثمان بن سعید در شمار اصحاب امام هادی بوده که تصریح به وکالت آن امام هم شده است. او با امام دهم پیمان بسته بود<ref>طوسی، رجال طوسی، ۱۴۱۵ق، ص۳۸۹.</ref> و در روایتی که از [[احمد بن اسحاق قمی]] از امام هادی نقل می‌کند عثمان بن سعید مردی موثق و امین معرفی شده که آنچه از طرف امام می‌گوید و به مردم می‌رساند همگی از جانب امام است.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۵۱، ص۳۴۴.</ref> | عثمان بن سعید در شمار اصحاب امام هادی بوده که تصریح به وکالت آن امام هم شده است. او با امام دهم پیمان بسته بود<ref>طوسی، رجال طوسی، ۱۴۱۵ق، ص۳۸۹.</ref> و در روایتی که از [[احمد بن اسحاق قمی]] از امام هادی نقل می‌کند عثمان بن سعید مردی موثق و امین معرفی شده که آنچه از طرف امام می‌گوید و به مردم می‌رساند همگی از جانب امام است.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۵۱، ص۳۴۴.</ref> | ||
===وکالت امام عسکری=== | ===وکالت امام عسکری=== | ||
بعد از شهادت امام هادی، عثمان همچنان از اعتماد [[امام حسن عسکری(ع)]] برخوردار بود<ref>طوسی،الغیبه، ۱۴۱۱ق، ص۲۳۱-۲۲۹.</ref> تا آنجا که [[شیخ طوسی]] در [[رجال الطوسی|رجال]] خود، عثمان بن سعید را وکیل امام عسکری معرفی می‌کند.<ref>طوسی، رجال طوسی، ۱۴۱۵ق، ص۴۰۱.</ref> در روایات مختلفی نقل شده که امام عسکری یکبار او را خطاب قرار می‌دهد تو وکیل من هستی و در جای دیگر، اطرافیان را شاهد می‌گیرد که که عثمان بن سعید وکیل من است. امام او را به عنوان رئیس [[سازمان وکالت ائمه(ع)|وکلا]] معرفی کردند، به این معنا که تمام وجوهاتی که پیروان امام توسط وکلا می‌فرستادند، به عثمان می‌رسید و او به امام می‌رساند.<ref>کشی، رجال کشی، ص۵۸۰</ref><ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۵۰، ص۳۲۳.</ref> | |||
پس از شهادت امام عسکری او عهده‌دار مراسم [[دفن]] و [[کفن]] امام می‌شود و به اعتقاد [[امامیه]] این نشانه‌ها بر نمایندگی او از امام غائب گواهی می‌دهند.<ref>نک: طوسی، الغیبه، ۱۴۱۱ق، ص۲۳۱ و ص۳۵۶.</ref> | پس از شهادت امام عسکری او عهده‌دار مراسم [[دفن]] و [[کفن]] امام می‌شود و به اعتقاد [[امامیه]] این نشانه‌ها بر نمایندگی او از امام غائب گواهی می‌دهند.<ref>نک: طوسی، الغیبه، ۱۴۱۱ق، ص۲۳۱ و ص۳۵۶.</ref> | ||