حسنین: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (←منابع) |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''حَسَنین''' به‌معنای «دو حَسَن» به [[امام حسن مجتبی(ع)]] و [[امام حسین(ع)]] اشاره دارد. | '''حَسَنین''' به‌معنای «دو حَسَن» به [[امام حسن مجتبی(ع)]] و [[امام حسین(ع)]] اشاره دارد. | ||
در برخی روایات، از این دو امام به «حَسَنین» تعبیر شده است. این تعبیر، در خطبه [[شقشقیه|شِقشِقیه]] در عبارت «حَتّی لَقَدْ وُطِئَ الْحَسَنانِ»،<ref>مفید، الإرشاد، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۲۸۹.</ref> گاه به‌معنای امام حسن(ع) و امام حسین(ع) معنا شده (=به‌طوری‌که دو فرزندم در آن ازدحام کوبیده شدند) و گاه به‌معنای دو انگشت ابهام است.<ref>ابن شهر‌آشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ۱۳۷۹ق، ج۳، ص۳۹۸؛ نوری، مستدرک الوسائل، ۱۴۰۸ق٬ ج٬۸ ص۴۰۲.</ref> | در برخی روایات، از این دو امام به «حَسَنین» تعبیر شده است.{{یادداشت|یکی از قواعد ادبی در علم معانی و بیان قاعده ی تغلیب است، به معنای غلبه دادن که انواع مختلفی دارد مثل تغلیب مذکر بر مونث مانند: طلب العلم فریضة علی کل مسلم. که مسلم یعنی مرد و زن مسلمان. تغلیب زیبا تر بر زیبا، مانند: قمران (دوماه) یعنی قمر و شمس(ماه و خورشید) تغلیب بزرگ بر کوچک، مانند: حسنان (دوحسن) یعنی حسن و حسین{{مدرک}} }} | ||
این تعبیر، در خطبه [[شقشقیه|شِقشِقیه]] در عبارت «حَتّی لَقَدْ وُطِئَ الْحَسَنانِ»،<ref>مفید، الإرشاد، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۲۸۹.</ref> گاه به‌معنای امام حسن(ع) و امام حسین(ع) معنا شده (=به‌طوری‌که دو فرزندم در آن ازدحام کوبیده شدند) و گاه به‌معنای دو انگشت ابهام است.<ref>ابن شهر‌آشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ۱۳۷۹ق، ج۳، ص۳۹۸؛ نوری، مستدرک الوسائل، ۱۴۰۸ق٬ ج٬۸ ص۴۰۲.</ref> | |||
این کلمه از نظر قواعد زبان عربی وقتی در موقعیت نصب و جرّ باشد به صورت «حسنین» به کار برده می‌شود و وقتی در موقعیت رفع باشد به صورت «حسنان» استعمال می‌شود. | این کلمه از نظر قواعد زبان عربی وقتی در موقعیت نصب و جرّ باشد به صورت «حسنین» به کار برده می‌شود و وقتی در موقعیت رفع باشد به صورت «حسنان» استعمال می‌شود. | ||