امانت شرعی: تفاوت میان نسخه‌ها

امانت شرعی اصطلاحی در [[فقه|علم فقه]] است<ref>طاهری، حقوق مدنی، ۱۴۱۸ق، ج‌۴، ص۳۴۲.</ref> و در کنار [[امانت مالکی]]، دو زیرمجموعه [[امانت]] به حساب می‌آیند.<ref>امام خمینی، تحریر الوسیله، ۱۴۳۴ق، ج۱، ص۶۴۴؛ امامی، حقوق مدنی، قم، ج‌۲، ص۱۶۶–۱۶۷.</ref> امانت شرعی به مالی گفته می‌شود که بدون اذن مالک و با حکم [[شارع]] در اختیار امانت‌دار قرار می‌گیرد.<ref>موسوی خلخالی، فقه الشیعه-کتاب الإجاره، ۱۴۲۷ق، ص۴۰۱؛ سبزواری، مهذب الأحکام، ۱۴۱۳ق، ج۱۹، ص۹۴؛ شیرازی، الفقه، القواعد الفقهیه، ۱۴۱۷ق، ص۱۹۹.</ref> گفته شده است امانت شرعی زمانی است که تسلط امین بر مال، بدون [[ظلم]] و غیر عدوانی<ref>گلپایگانی، هدایه العباد، ۱۴۱۳ق، ج‌۲، ص۲۳‌؛ امام خمینی، تحریر الوسیله، ۱۴۳۴ق، ج۱، ص۶۴۴؛ امامی، حقوق مدنی، قم، ج‌۲، ص۱۶۷‌.</ref> و همچنین بدون اختیار،<ref>طاهری، حقوق مدنی، ۱۴۱۸ق، ج‌۴، ص۳۴۲.</ref> اذن<ref>ترحینی عاملی، الزبده الفقهیه، ۱۴۲۷ق، ج‌۵، ص۲۸۷؛ شیرازی، الفقه، القواعد الفقهیه، ۱۴۱۷ق، ص۱۹۹؛ امامی، حقوق مدنی، قم، ج‌۲، ص۱۶۶؛ بهبهانی، حاشیه مجمع الفائده و البرهان، ۱۴۱۷ق، ص۵۵۵.</ref> و حتی آگاهی<ref>موسوی خلخالی، فقه الشیعه-کتاب الإجاره، ۱۴۲۷ق، ص۴۰۱.</ref> مالک باشد. به خلاف امانت مالکی همچون [[ودیعه]] و [[اجاره]] که با اذن مالک در اختیار امین قرار می‌گیرد.<ref>امام خمینی، تحریر الوسیله، ۱۴۳۴ق، ج۱، ص۶۴۴؛ امامی، حقوق مدنی، قم، ج‌۲، ص۱۶۶–۱۶۷.</ref>