چاووش‌خوانی (آیین): تفاوت میان نسخه‌ها

چاووش‌خوانان‌ افرادی‌ خوش‌صدا و به‌ اشعار مذهبی‌ و مدایح‌ و مراثی‌ آشنا بودند و هنگامی‌ كه‌ كاروانی‌ قصد عزیمت‌ به‌ [[حج‌]] یا [[زیارت‌]] [[عتبات‌]] داشت‌، با خواندن‌ اشعار در كویها و محله‌ها مردم‌ را مطّلع‌ و آنان‌ را برای‌ پیوستن‌ به‌ كاروان‌ تشویق‌ می‌كردند. چاووشان‌ به‌ این‌ منظور، در محل‌ تجمع‌ مردم‌، عَلَمی‌ برپا می‌كردند و با بیرقی‌ [[سبز]] یا سرخ‌ بر دوش‌، سوار بر [[اسب‌]] یا پیاده‌، تا چند روز در شهر و ده‌ می‌گشتند و اَشعار ویژه‌ای‌ را با صدای‌ بلند می‌خواندند<ref>روزنامه وقایع‌اتفاقیه، ص 2؛ اوبن‌،ص17ـ 18؛ طباطبائی‌ اردكانی‌، ص‌ 461؛ عناصری‌، ص‌ 134، 136، 139</ref>. در برخی‌ نواحی‌، چاووشان‌ هریك‌ محله خاصی‌ را به‌ زیر علم‌ یا پرچم‌ خود داشتند و با یكدیگر رقابت‌ می‌كردند<ref>عناصری‌، ص‌ 169</ref>. بر علم‌ چاووش‌خوانان‌، ابیاتی‌ مناسب‌ با مقصد [[سفر]]، مثلاً در باره [[عرفات‌]] یا [[منا]]، می‌نوشتند یا نقشهایی‌ از [[حرمین‌ شریفین‌]] یا گنبد و بارگاه‌ [[علی(ع)|امام‌ علی‌(ع)]] در نجف‌ یا شمایلی‌ از [[حضرت عباس|حضرت‌ عباس‌(ع)]] می‌نگاشتند<ref>عناصری‌، ص‌ 136</ref>. دسته‌ای‌ از چاووشان‌، زائران‌ را فقط‌ در مرحله مقدماتی‌ سفر تا حركت‌ كاروان‌ همراهی‌ می‌كردند و هنگام‌ خداحافظی‌ [[زائر]] با اقوام‌ و آشنایان‌، چاووشی‌ می‌خواندند<ref>جهانگیری‌، ص‌ 313</ref> و معمولاً پس‌ از طی‌ منزلی‌ با كاروان‌ (تا بیرون‌ ده‌ یا كاروانسرای‌ مبدأ حركت‌ یا تا پایانه‌های‌ مسافربری‌)، به‌ دیار خود بازمی‌گشتند. هنگام‌ بازگشت‌ كاروانها، چاووش‌خوان‌ خبر نزدیك‌ شدن‌ كاروان‌ را به‌ مردم‌ می‌داد و در مراسم‌ استقبال‌ از زائران‌ نیز چاووش‌خوانی‌ می‌كرداوبن‌،<ref>ص17ـ 18</ref>.