ویکی شیعه:Featured articles/2024/45
علم غیب آگاهی نسبت به امور پنهان و چیزهایی است که با حواس قابل درک نیستند. متکلمان شیعه با توجه به آیات قرآن به دو نوع علم غیب قائل شده‌اند: یکی علم غیب ذاتی و مستقل است که منظور از آن نوعی آگاهی از غیب است که از کس دیگری اکتساب نمی‌شود. این نوع علم غیب به خدا اختصاص دارد. دیگری علم غیب مستفاد یا وابسته که از سوی خدا به برخی بندگان برگزیده‌اش اعطا شده است. عالمان امامیه بر این باورند که آگاهی پیامبران الهی و امامان معصوم(ع) از غیب، از نوع علم غیب مستفاد و وابسته است که به اذن و تعلیم خداوند آن را به‌دست می‌آورند. عده‌ای از عالمان وهابی، با استناد به آیاتی از قرآن معتقدند علم غیب تنها به خدا اختصاص دارد و نسبت‌دادن علم غیب به غیرخداوند را موجب گمراهی و کفر دانسته‌اند. آنان شیعیان را به دلیل اعتقاد به علم غیب داشتن پیامبران و امامان معصوم، به غلو متهم می‌کنند. در مقابل، عالمان امامیه با استناد به آیاتی دیگر گفته‌اند که خداوند به برخی پیامبران و بندگان برگزیده‌اش، علم غیب اعطا می‌کند. به باور امامیه، علم غیب امامان(ع) همانند علم پیامبر(ص)، از جانب خداوند است. آنان معتقدند علم الهی گاهی از طریق پیامبر(ص) به امامان منتقل شده است و گاهی از راه تحدیث به‌واسطه فرشتگان یا الهام، به غیب آگاهی می‌یابند. درباره علم غیب امامان، دو نظر حداقلی و حداکثری ارائه شده است؛ تعدادی از متکلمان امامیه علم غیب امام را به موارد خاصی محدود دانسته‌اند و در مقابل عده‌ای دیگر با استناد به دسته‌ای از روایات، بر این نظرند که علم آنان شامل همه اموری می‌شود که روی داده یا در آینده رخ خواهد داد.
دیگر مقالات منتخب: امام محمد باقر علیه‌السلام – اثبات خدا – متن خطبه غدیر