ویکی شیعه:نوشتار پیشنهادی هفته/۲۰۱۹/۲۵
غِناء بنا بر نظر غالب فقهای معاصر، خوانندگی مطرب و متناسب با مجالس لهو و لعب یا عیش و نوش است. فقها با استناد به آیات و روایات حرام بودن غناء را امری اجماعی و واضح می‌دانند.
در آیات قرآن واژه غناء و مشتقات آن استفاده نشده؛ ولی در برخی روایات تفسیری، واژه‌هایی همچون قول الزور، لهو الحدیث و لغو را به غناء تفسیر کرده‌اند.
فقهای شیعه از قرن یازدهم به بعد، به دلایل مختلفی مانند ظهور سماع، رساله‌های متعددی در مورد غناء تالیف کردند. مواجه شدن برخی از فقها در جمهوری اسلامی با مسئله موسیقی باعث ایجاد نگاهی نو به مسئله غناء و موسیقی شد. اندیشه‌های امام خمینی در مورد موسیقی، باعث تجویز استفاده موسیقی و غنای حلال که مناسب مجالس لهو و لعب نباشد، در صدا و سیمای جمهوری اسلامی شد.
بیشتر فقهای معاصر شیعه، فقط هر نوع آواز و نوازندگی مطرب و مناسب با مجالس لهو و لعب را حرام و غنائی که مطرب و متناسب با مجالس لهو و لعب نباشد را حلال دانستند. در مقابل به باور میرزا جواد تبریزی بنا بر احتیاط واجب باید از مطلق خواندنی که با ترجیع صوت (چهچه) همراه است اگرچه در آن مضمون باطل هم نباشد، اجتناب کرد. همچنین آیت الله صافی گلپایگانی مطلق غناء و موسیقی را حرام می‌داند.