پرش به محتوا

اصالة الحقیقة: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جز (←‏مفهوم شناسی: ویرایش جزیی)
جز (←‏حجیت اصالة الحقیقه: ویرایش جزیی)
خط ۲۹: خط ۲۹:


==حجیت اصالة الحقیقه==
==حجیت اصالة الحقیقه==
آخوند خراسانی و مرحوم مظفر معتقدند که مدرک و دلیل همه اصول لفظیه چون اصالة الحقیقة تنها [[سیره عقلا]] در خطابات و گفت‌وگوهای جاری بین خودشان است و آن اینکه به ظاهر کلام استناد کرده و اعتنایی به احتمال اراده خلاف نکنند.<ref>آخوند خراسانی، کفایة الاصول، ۱۴۰۹ق، ص۲۲۲، مظفر، اصول الفقه، ۱۴۳۰ق، ج۱، ص۷۶-۷۷.</ref> شارع مقدّس نیز این بناء عقلایی را تأیید کرده است؛ زیرا اگر مورد تأییدش نبود استفاده از این اصل را نهی می‌کرد و یا اگر راه دیگری وجود داشت، آن را بیان می‌کرد. بنابراین از عدم نهی و عدم بیان شارع چنین برداشت شده است که یقینا ظواهر نزد شارع حجت است.<ref>مظفر، اصول الفقه، ۱۴۳۰ق، ج۱، ص۷۶-۷۷.</ref>
مدرک و دلیل همه اصول لفظیه چون اصالة الحقیقة تنها [[سیره عقلا]] دانسته شده است؛<ref>آخوند خراسانی، کفایة الاصول، ۱۴۰۹ق، ص۲۲۲، مظفر، اصول الفقه، ۱۴۳۰ق، ج۱، ص۷۶-۷۷.</ref> بدین معناکه عقلا به ظاهر کلام استناد کرده و اعتنایی به احتمال اراده خلاف نمی‌کنند.<ref>مظفر، اصول الفقه، ۱۴۳۰ق، ج۱، ص۷۶-۷۷.</ref> شارع مقدّس نیز این بناء عقلایی را تأیید کرده است؛ زیرا اگر مورد تأییدش نبود استفاده از این اصل را نهی می‌کرد و یا اگر راه دیگری وجود داشت، آن را بیان می‌کرد. بنابراین از عدم نهی و عدم بیان شارع چنین برداشت شده است که یقینا ظواهر نزد شارع حجت است.<ref>مظفر، اصول الفقه، ۱۴۳۰ق، ج۱، ص۷۶-۷۷.</ref>


برخی دیگر علاوه بر سیره عقلا به [[سیره متشرعه]]<ref>رفاعی، محاضرات فی أصول الفقه، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۴۱۰.</ref> یا سیره [[صحابه]] و [[چهارده معصوم|معصومان]] اشاره کرده و معتقدند که سیره عملی اصحاب ائمه، عمل به ظاهر الفاظ بوده است و آنها مراد شارع را از طریق معنای متبادر به دست می‌آوردند؛ بنابراین اگر عمل به ظاهر و کشف مراد متکلم از طریق ظهور لفظی مردود و عادتی غلط و نادرست بود، ائمه معصومین(ع) صحابه را از آن بازمی‌داشتند.<ref>رفاعی، محاضرات فی أصول الفقه، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۴۱۰-۴۱۳؛ صدر، دروس فی علم الأصول، ۱۴۱۸ق، ج۱، ص۱۰۲.</ref>
برخی دیگر علاوه بر سیره عقلا به [[سیره متشرعه]]<ref>رفاعی، محاضرات فی أصول الفقه، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۴۱۰.</ref> یا سیره [[صحابه]] و [[چهارده معصوم|معصومان]] اشاره کرده و معتقدند که سیره عملی اصحاب ائمه، عمل به ظاهر الفاظ بوده است و آنها مراد شارع را از طریق معنای متبادر به دست می‌آوردند؛ بنابراین اگر عمل به ظاهر و کشف مراد متکلم از طریق ظهور لفظی مردود و عادتی غلط و نادرست بود، ائمه معصومین(ع) صحابه را از آن بازمی‌داشتند.<ref>رفاعی، محاضرات فی أصول الفقه، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۴۱۰-۴۱۳؛ صدر، دروس فی علم الأصول، ۱۴۱۸ق، ج۱، ص۱۰۲.</ref>
Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۱٬۹۹۹

ویرایش