اصل تخییر: تفاوت میان نسخه‌ها

گفته‌شده هنگامی که [[مجتهد]] یا [[مکلف|مکلَّف]] بخواهد برای موضوعی، حکم صادر کند، ابتدا به سراغ «أدلّه قطعی یا أدله شرعی» که عبارتند از«[[قرآن]] و [[سنت]] و [[اجماع|إجماع]] و [[عقل]]»، می‌رود. اگر حکمِ آن موضوع را نتواند بدست بیاورد، به سراغ «أدله ظنِّی یا أمارات» - «[[قاعده لاضرر]]، قاعده ید، قاعده إحسان، قاعده إتلاف، قاعده إقدام،...» - می‌رود. در صورتی که نتواند حکمِ موضوع مورد نظر را بدست بیاورد، به سراغ «[[اصول عملیه]]» که عبارتست از «[[استصحاب]]، [[اصل برائت]]، اصل تخییر، [[اصل احتیاط]]» می‌رود تا حکم موضوع مورد نظر را استنباط کند. اصول‌عملیه دارای نام‌های دیگری نیز می‌باشد که عبارتند از: «ادله‌فقاهتی، اصول‌ حُکمی، احکام‌ ظاهری».<ref>مشکینی، اصطلاحات الاصول و معظم أبحاثها، ص۵۶،۱۳۸۴ش؛ سبحانی، الموجز فی اصول الفقه، ص۱۷۸،۱۳۸۴ش؛ محمدی ایلامی، کلید واژه‌های اصول فقه، ص۲۶۱، ۱۳۹۶ش.</ref>