حوزه علمیه قم در دوره معاصر: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از وفات بروجردی حوزه علمیه قم وارد مرحله جدیدی از حیات خود شد. مقطع زمانی ۱۳۴۰ش تا ۱۳۵۷ش سیاسی‌ترین دوره فعالیت و حیات حوزه علمیه قم محسوب می‌شود. با رحلت بروجردی بار دیگر وحدت مدیریت و مرجعیت در حوزه قم از هم گسیخت و زعامت و مدیریت آن برعهده چهار تن استاد برجسته و مطرح یعنی؛ [[امام خمینی]]، [[سیدمحمدرضا گلپایگانی]]، [[کاظم شریعتمداری|سیدکاظم شریعتمداری]] و [[شهاب الدین مرعشی نجفی|سیدشهاب الدین مرعشی نجفی]] قرار گرفت. پس از تبعید امام خمینی به [[ترکیه]] و سپس انتقال ایشان به [[نجف]]، اداره این حوزه برعهده آن سه تن دیگر افتاد.<ref>وکیلی قمی، ص ۲۱، ۳۸</ref> در این مقطع که بحث مرجعیت بار دیگر مطرح شده بود، روزنامه‌ها گزارش‌هایی در باب استادان خارج حوزه و تعداد شاگردان آنان منتشر کردند. براساس گزارش روزنامه کیهان به تاریخ ۱۲ فروردین ۱۳۴۰، چند روز بعد از درگذشت بروجردی، درس خارج امام خمینی پرشکوه‌ترین درس بود که بیش از چهارصد تن در آن شرکت می‌کردند.<ref>ر.ک: روحانی، نهضت امام خمینی، ج ۲، سندش ۳۷</ref> در این برهه، علمای طراز اول از حیث سیاسی به سه گروه عمده تقسیم می‌شدند:

* گروه سوم که عبارت بودند از امام خمینی و طرفدارانش از شاگردان بروجردی و نیز [[سید محمد محقق داماد|سیدمحمد محقق داماد]]، که به جدّ وارد صحنه سیاست شدند.<ref>ر.ک: جعفریان، جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی ـ سیاسی ایران، ص ۲۳۸۲۴۱</ref>