ظهار: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ظِهار''' تشبیه کردن پشت همسر به پشت مادر یا یکی از [[محارم]] در قالب صیغه‌ای خاص است. ظهار یکی از طلاق‌های [[جاهلیت|دوران جاهلیت]] بود که به سبب آن زن و مرد برای همیشه بر هم [[حرام]] می‌شدند و هیچ راه برگشتی برای آن وجود نداشت. ظهار در [[اسلام]] حرام دانسته شده و اگر کسی همسرش را ظهار کند، [[آمیزش|نزدیکی]] با وی در صورت پرداخت [[کفاره]]، [[حلال]] خواهد بود. [[خداوند]] در [[قرآن]]، پس از توبیخ عمل ظهار، به کفاره آن اشاره کرده است.

ظهار یکی از توابع [[طلاق]]<ref>حلی، کنز العرفان فی فقه القرآن، ۱۴۲۵ق، ج‌۲، ص۲۸۸.</ref> و از سنت‌های متداول [[جاهلیت|دوران جاهلیت]] در زمینه جدایی زن و مرد بود<ref>شهابی، ادوار فقه، ۱۴۱۷ق، ج‌۱، ص۳۰۹؛ صدر، ما وراء الفقه، ۱۴۲۰ق، ج‌۶، ص۳۶۷.</ref> که شوهر به علت عصبانیت و تنفر از همسر خود، با قرائت صیغه ظهار تا آخر عمر از همسرش جدا می‌شد و حق بازگشت از او سلب می‌گشت و تا ابد بر او [[حرام]] می‌شد.<ref> نجفی، جواهر الکلام، ۱۰۴ق، ج۳۳، ص۹۶، امام خمینی، تحریر الوسیلة، قم، ج‌۲، ص۳۵۴.</ref> زیرا با گفتن جمله فوق همسرش را مثل مادر خویش در حرمت تصور می‌کرد.<ref> قرشی، قاموس قرآن، ۱۴۱۲ق، ج۴، ص۲۷۶؛ شعرانی، ترجمه و شرح تبصرة المتعلمین، ۱۴۱۹ق، ج‌۲، ص۵۸۸-۵۸۹‌؛ محمدی، شرح تبصرة المتعلمین، بی‌تا، ج‌۲، ص۲۵۲.</ref> ظهار ظلمی آشکار در حق زن دانسته شده که زمینه‌ساز سختی و ضرر برای او می‌شد.<ref>قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۸ش، ج۹، ص۵۰۰.</ref> ظهار بعد از [[اسلام]] نیز باقی ماند؛ اما آثار و حکم آن تغییر کرد.<ref> امام خمینی، تحریر الوسیلة، قم، ج۲، ص۳۵۴؛ صدر، ما وراء الفقه، ۱۴۲۰ق، ج‌۶، ص۳۶۷.</ref>