قیام توابین: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←شکل‌گیری قیام
(اضافه کردن تصویر به جعبه اطلاعات) |
جز (←شکل‌گیری قیام) |
||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
== شکل‌گیری قیام == | == شکل‌گیری قیام == | ||
چند ماه پس از [[واقعه کربلا]]، حدود صد تن از شیعیان در خانه یکی از چهره‌های سرشناس [[کوفه]] به نام [[سلیمان بن صرد خزاعی]، جمع شدند. سلیمان در این جلسه با اشاره به آیه ۵۴ [[سوره بقره]] و [[توبه]] قوم [[موسی بن عمران|موسی]] خطاب به حاضران گفت: ما وعده یاری به [[اهل بیت|اهل بیت پیامبر(ص)]] دادیم، اما یاری‌شان نکردیم. در انتظار فرجام کار ماندیم تا آن که فرزند پیامبرمان کشته شد. حال خدا از ما راضی نمی‌شود؛ مگر آن که با قاتلان او بجنگیم. شمشیرها را تیز کنید و اسب و نیرو فراهم سازید تا فراخوانده شوید.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۵، ص۳۵۵.</ref> | چند ماه پس از [[واقعه کربلا]]، حدود صد تن از شیعیان در خانه یکی از چهره‌های سرشناس [[کوفه]] به نام [[سلیمان بن صرد خزاعی]، جمع شدند. سلیمان در این جلسه با اشاره به آیه ۵۴{{یادداشت| وَمَا مَنَعَهُمْ أَنْ تُقْبَلَ مِنْهُمْ نَفَقَاتُهُمْ إِلَّا أَنَّهُمْ كَفَرُوا بِالله وَبِرَسُولِهِ وَلَا يَأْتُونَ الصَّلَاةَ إِلَّا وَهُمْ كُسَالَىٰ وَلَا يُنْفِقُونَ إِلَّا وَهُمْ كَارِهُونَ }} [[سوره بقره]] و [[توبه]] قوم [[موسی بن عمران|موسی]] خطاب به حاضران گفت: ما وعده یاری به [[اهل بیت|اهل بیت پیامبر(ص)]] دادیم، اما یاری‌شان نکردیم. در انتظار فرجام کار ماندیم تا آن که فرزند پیامبرمان کشته شد. حال خدا از ما راضی نمی‌شود؛ مگر آن که با قاتلان او بجنگیم. شمشیرها را تیز کنید و اسب و نیرو فراهم سازید تا فراخوانده شوید.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۵، ص۳۵۵.</ref> | ||
پس از سخنان سلیمان، دیگر بزرگان شیعه و [[یاران امام علی(ع)]] نظیر [[مسیب بن نجبة فزاری]]، [[رفاعة بن شداد بجلی]]، [[عبدالله بن وال تمیمی]] و [[عبدالله بن سعد ازدی]] به سخنرانی پرداختند و سرانجام سلیمان بن صرد خزاعی به رهبری قیام برگزیده شد.<ref>ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ۱۳۸۶ق، ج۴، ص۱۶۰.</ref> | پس از سخنان سلیمان، دیگر بزرگان شیعه و [[یاران امام علی(ع)]] نظیر [[مسیب بن نجبة فزاری]]، [[رفاعة بن شداد بجلی]]، [[عبدالله بن وال تمیمی]] و [[عبدالله بن سعد ازدی]] به سخنرانی پرداختند و سرانجام سلیمان بن صرد خزاعی به رهبری قیام برگزیده شد.<ref>ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ۱۳۸۶ق، ج۴، ص۱۶۰.</ref> | ||