حوزه علمیه: تفاوت میان نسخه‌ها

مراکز آموزشی علوم دینی در میان شیعیان حوزه علمیه نامیده می‌شود این مراکز دارای کارکردهای آموزشی و تربیتی است که از قرون اول اسلامی ایجاد شده است. در مکان‌هایی مانند مدرسه و مسجد دروس مربوط به اسلام تدریس می‌شود، به کسانی که در این مراکز درس می‌خوانند طلبه می‌گویند و برخی از طلاب بعد از طی مراحل تحصیلی لباس روحانیت بر تن می‌کنند. تربیت اخلاقی در کنار امور آموزشی، بخش مهمی از هویت طلبگی را تشکیل می‌دهد. فقه و اصول مهم‌ترین محور دروس حوزوی است. حوزه‌های علمیه زیر نظر [[مراجع تقلید]] اداره می‌شود. [[وجوهات شرعی]] و موقوفات از منابع مالی این مراکز است.  

برخی با استناد به آیه ۳۹ [[سوره احزاب]]، این آیه را مبنای تشکیل حوزه‌های علمیه می‌دانند: «الَّذِینَ یبَلِّغُونَ رِ‌سَالَاتِ اللهِ وَیخْشَوْنَهُ وَلَا یخْشَوْنَ أَحَدًا إِلَّا الله. ترجمه: کسانی که پیام‌های خدا را ابلاغ می‌کنند و از او می‌ترسند و از هیچ کس جز خدا بیم ندارند». برخی از علما تفقه در دین به معنای فهم عمیق دین را برگرفته از [[آیه نفر]] می‌دانند.

به کسانی که در حوزه تحصیل و تدریس می‌کنند القابی گفته می‌شود. شیخ، [[آخوند]]، [[ثقه‌الاسلام]]، [[حجت‌الاسلام]]، حجت‌الاسلام والمسلمین، [[آیت‌الله]]، آیت‌الله‌العظمی از جمله آنهاست.<ref>اباذری، عبدالرحیم، ۱۳۸۹، ص۲۵. </ref>