Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۳٬۲۷۷
ویرایش
تقیه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
P.motahari (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
P.motahari (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''تَقیه''' | '''تَقیه''' پنهان داشتن عقیده یا انجام دادن کاری برخلاف عقیده قلبی، در برابر مخالفان، به‌منظور اجتناب از ضرر دینی یا دنیایی است. [[شیعیان]] بیش از سایر پیروان مذاهب اسلامی در التزام به روش تقیه شهرت یافته‌اند. علت این گرایش را فشارهای گوناگون سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و...دانسته‌اند که همواره در طول تاریخ، از سوی مخالفان به آنان وارد می‌شده است. | ||
تقیه اقسامی دارد و فقهای شیعه با توجه به [[قرآن|آیات قرآن]]، [[حدیث|روایات معصومین(ع) | تقیه اقسامی دارد و فقهای شیعه با توجه به [[قرآن|آیات قرآن]]، [[حدیث|روایات معصومین(ع)]]، احکام تکلیفی و وضعی برای آن بیان کرده‌اند. از نظر آنان در جایی که اظهار عقیده نزد مخالفان برای جان، مال و آبروی فرد یا افراد دیگر ضرر داشته باشد، به‌اندازه‌ای که ضرر دفع می‌شود، تقیه [[واجب]] است. تقیه همچنین در برخی موارد و با توجه به شرایط خاصی می‌تواند [[مستحب]]، [[مکروه]]، [[مباح]] و [[حرام]] نیز باشد. | ||
گفته می‌شود بیشتر فقهای [[اهل سنت و جماعت| | گفته می‌شود بیشتر فقهای [[اهل سنت و جماعت|اهل‌سنت]] نیز تقیه را در جایی که ترس از وارد آمدن ضرر جانی و حتی مالی وجود داشته باشد، به‌مقدار دفع ضرر، جایز می‌دانند. از میان مذاهب اسلامی، [[زیدیه]] و [[وهابیت]] مخالف تقیه هستند. | ||
==مفهوم‌شناسی== | ==مفهوم‌شناسی== | ||
تقیه، پنهان کردن حق و پوشاندن اعتقاد به آن در برابر مخالفان، به‌منظور اجتناب از ضرر دینی یا دنیایی است.<ref>شیخ مفید، تصحیح الاعتقادات الامامیة، ۱۴۱۴ق، ص۱۳۷.</ref> به بیانی دیگر، حفظ خود یا دیگران از صدمه یا ضرر از ناحیه شخص دیگری، از طریق هم‌سویی با او در گفتار یا رفتار است.<ref>شیخ انصاری، مسائل فقهیة، ۱۴۱۴ق، ص۷۱.</ref> | تقیه، پنهان کردن حق و پوشاندن اعتقاد به آن در برابر مخالفان، به‌منظور اجتناب از ضرر دینی یا دنیایی است.<ref>شیخ مفید، تصحیح الاعتقادات الامامیة، ۱۴۱۴ق، ص۱۳۷.</ref> به بیانی دیگر، حفظ خود یا دیگران از صدمه یا ضرر از ناحیه شخص دیگری، از طریق هم‌سویی با او در گفتار یا رفتار است.<ref>شیخ انصاری، مسائل فقهیة، ۱۴۱۴ق، ص۷۱.</ref> | ||