میرزا حسینعلی نوری: تفاوت میان نسخه‌ها

وی بعد از اعدام علی محمد شیرازی و به دستور [[امیرکبیر]] به منظور جلوگیری از آشوب‌های احتمالی، به همراه تعدادی از پیروان باب، در [[شعبان]] یا [[شوال]]<ref>اشراق خاوری، تلخیص تاریخ نبیل زرندی، ص۵۵۴.</ref> [[سال ۱۲۶۷ هجری قمری|۱۲۶۷ق]] به [[کربلا]] تبعید شد؛<ref>زاهدزاهدانی، بهائیت در ایران، ‌۱۳۸۸ش، ص۱۴۵ و۱۴۶؛ روزبهانی، تحلیل و نقد بهاییت، ۱۳۸۹ش، ص۷۴.</ref> اما پس از قتل امیر کبیر دوباره به [[تهران]] بازگشت<ref>اشراق خاوری، تلخیص تاریخ نبیل زرندی، ص۵۵۸؛ روزبهانی، تحلیل و نقد بهاییت، ۱۳۸۹ش، ص۷۴.</ref> و در تیراندازی بابیان به سوی [[ناصرالدین شاه قاجار]] در [[شوال]] ۱۲۶۸ق دستگیر و به زندان افتاد.<ref>اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، ۱۹۸۸م، ص۳۴ و۳۵؛ روزبهانی، تحلیل و نقد بهاییت، ۱۳۸۹ش، ص۷۴.</ref> او پس از چهارماه حبس با حمایت سفیر [[روسیه]] آزاد شد<ref>افندی، قرن بدیع، ج۲،‌ ص۴۹؛ اشراق خاوری، تلخیص تاریخ نبیل زرندی، ص۵۸۱-۵۸۹؛ اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، ۱۹۸۸م، ص۳۶.</ref> و برای بار دوم در [[۱ ربیع‌الاول]] ۱۲۶۹ق به [[عراق]] (بغداد) تبعید شد<ref>اشراق خاوری، تلخیص تاریخ نبیل زرندی، ص۵۸۹؛ اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، ۱۹۸۸م، ص۳۶.</ref> و به عنوان منشی برادرش، میرزا یحیی صبح ازل، در میان [[بابیه|بابیان]] به فعالیت پرداخت.<ref>روزبهانی، تحلیل و نقد بهاییت، ۱۳۸۹ش، ص۷۶؛‌ نجفی، بهائیان، ۱۳۸۳ش، ص۳۰۲.</ref> حسینعلی در این دوره، بسیاری از مخالفان خود را از میان برداشت.<ref>روزبهانی، تحلیل و نقد بهاییت، ۱۳۸۹ش، ص۷۷.</ref> او به خاطر اختلاف با یحیی بر سر رهبری فرقه، از [[بغداد]] به کوه‌های سلیمانیه در کردستان عراق رفت و شاگردی دراویش [[نقشبندیه]] را در پیش گرفت.<ref>نگاه کنید به افندی، قرن بدیع، ج۲،‌ ص۱۱۲؛ روزبهانی، تحلیل و نقد بهاییت، ۱۳۸۹ش، ص۷۸؛ زاهدزاهدانی، بهائیت در ایران، ‌۱۳۸۸ش، ص۱۴۹.</ref> وی پس از دو سال در سال ۱۲۷۲ق دوباره به بغداد بازگشت.<ref>عبدالبهاء، مقاله شخصی سیاح، ص۶۹؛ زاهدزاهدانی، بهائیت در ایران، ‌۱۳۸۸ش، ص۱۴۹.</ref> گفته شده بابیان به جهت برخی رفتارهای ناشایست در سال ۱۸۶۳م (۱۲۷۹ق) توسط [[حکومت عثمانی]] به [[استانبول]] و از آنجا به اِدِرْنه تبعید شدند.<ref>موسوی‌زاده، منادیان تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۵۷و۵۸.</ref> بهاءالله و همراهانش پنج سال در ادرنه اقامت داشتند؛ اما با اوج گرفتن اختلافات و درگیری‌های حسینعلی و یحیی و طرفدارانشان،‌ دولت عثمانی یحیی را به جزیره ماغوسا (فاماگوستا) در قبرس و بهاءالله و پیروانش را در سال ۱۸۶۸م،<ref>اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، ۱۹۸۸م، ص۴۱.</ref> به عَکّا،‌ یکی از شهرهای [[فلسطین اشغالی]]، تبعید کرد.<ref>روزبهانی، تحلیل و نقد بهاییت، ۱۳۸۹ش، ص۷۹ ۸۰؛ موسوی‌زاده، منادیان تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۶۴.</ref> بهاءالله باقی عمر خود را در عکا گذراند.<ref>روزبهانی، تحلیل و نقد بهاییت، ۱۳۸۹ش، ص۸۰.</ref> او و پسرش عبدالبهاء در عکا، خود را متظاهر به [[احکام شرعی|احکام اسلامی]] نشان می‌دادند و حتی در [[نماز جماعت]] نیز شرکت می‌کردند.<ref>روزبهانی، تحلیل و نقد بهاییت، ۱۳۸۹ش، ص۸۰.</ref>

حسینعلی سرانجام در [[۲ ذی‌القعده|دوم ذی‌القعده]] سال ۱۳۰۹ق (۲۹ می ۱۸۹۲م) در سن ۷۵سالگی در عکا درگذشت.<ref>اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، ۱۹۸۸م، ص۵۰؛ روزبهانی، تحلیل و نقد بهاییت، ۱۳۸۹ش، ص۸۰.</ref> محل دفن وی در منزل مسکونی وی در باغ بَهْجی در شهر عکا است که به نام «روضه مبارکه»، قبله بهائیان به شمار می‌رود.<ref>روزبهانی، تحلیل و نقد بهاییت، ۱۳۸۹ش، ص۸۰.</ref>

حسینعلی به بهاءالله مشهور است و با عناوین «جمال مبارک» و «جمال قِدَم» نیز مورد اشاره قرار می‌گیرد.<ref>لاسون،‌ «بهاءالله»، ص۷۲۶.</ref>