مقام محمود: تفاوت میان نسخه‌ها

'''مقام مَحمود''' به‌معنای جایگاه عالی و ستوده، که [[خدا]] آن را به [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] به سبب [[تهجد|تهجّد]] و شب‌زنده‌داری عطا کرد. این جایگاه به [[شفاعت|مقام شفاعتِ]] پیامبر(ص) [[تفسیر قرآن|تفسیر]] شده است.  

برخی از مفسران مقام محمود را به‌معنای اشراف پیامبر(ص) بر همه مخلوقات و نهایت نزدیکی او به خدا دانسته‌اند، که این دو معنا نیز شامل مقام شفاعت می‌شود. بر اساس فرازی از [[زیارت عاشورا]]، [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)‌]] نیز دارای مقام محمود است.

* '''مقام شفاعت''': بسیاری از مفسران [[شیعه]]<ref>طوسی، التبیان، دار احیاء التراث العربی، ج۶، ص۵۱۲؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۶، ص۶۷۱؛ طبرسی، تفسیر جوامع الجامع، تهران، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۳۴۲؛ فیض کاشانی، تفسیر الصافی‏، ۱۴۱۵ق، ج۳، ص۲۱۱–۲۱۲؛ بحرانی، ‏البرهان، ۱۴۱۶ق، ج۳، ص۵۷۰–۵۷۴؛ عیاشی، کتاب التفسیر، ‏۱۳۸۰ش، ج۲، ص۳۱۴؛ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳۷۷ش، ج۱، ص۱۷۸؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۰ش، ج۱۲، ص۲۳۲؛ جوادی آملی، تفسیر تسنیم، ۱۳۷۸ش، ج۴، ص۲۸۵؛ شبر، تفسیر القرآن الکریم، ۱۴۱۲ق، ص۲۸۶.</ref> و [[اهل سنت و جماعت|سنی]]،<ref>فخر رازی، مفاتیح الغیب، ۱۴۲۰ق، ج۲۱، ص۳۸۷؛ قرطبی، یوم الفزع الاکبر، مکتبة القرآن، ص۱۵۵.</ref> با استفاده از روایات مقام محمود را مقام [[شفاعت]] می‌دانند. از جمله بر پایه روایتی پیامبر(ص) منظور از مقام محمود در آیه ۷۹ [[سوره اسراء]] را همان مقامی دانسته که در آن برای امتش شفاعت می‌کند.<ref>ابن حنبل، مسند، دار صادر، ج۲، ص۴۴۱.</ref> یا در روایتی که از امام باقر(ع) یا امام صادق(ع) در تفسیر آیه مذکور نقل شده مقام محمود به شفاعت تفسیر شده است.<ref> عیاشی، کتاب التفسیر، ‏۱۳۸۰ش، ج۲، ص۳۱۴.</ref> گروهی از مفسران، از این مقام، به [[شفاعت کبرا]] یاد کرده‌اند.<ref>طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳۷۷ش، ج۱، ص۱۷۸؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۰ش، ج۱۲، ص۲۳۲؛ جوادی آملی، تفسیر تسنیم، ۱۳۷۸ش، ج۴، ص۲۸۵.</ref>