برهان صدیقین: تفاوت میان نسخه‌ها

اصطلاح «صدیقین» را نخستین بار [[ابن سینا]]، در نمط چهارم کتاب [[اشارات و تنبیهات]] برای برهانش برای اثبات وجود [[خدا]] به کار برده است.<ref>محمدرضایی، الهیات فلسفی، ۱۳۹۱ش، ص۲۱۵.</ref> وی مدعی است که این روش برای اثبات و شناخت خدا، روش صدیقین است؛ زیرا از ذات الهی و نه افعال و مخلوقاتش (نظیر حرکت و حدوث)، بر وجود او استدلال شده است.<ref>ابن سینا، الاشارات و التنبیهات، ۱۴۰۳ق، ج۳، ص۶۶.</ref> <ref>جوادی آملی، تبیین براهین اثبات خدا، ۱۳۹۰ش، ص۲۱۹.</ref>