استراق سمع: تفاوت میان نسخه‌ها

[[امام خمینی]] در حکمی خطاب به قوه قضاییه و سازمان‌های اجرایی، هرگونه شنود تلفن یا نوار ضبط صوت دیگری و تجسس از گناهان دیگران، به نام کشف جرم یا کشف مرکز [[گناه]] را جرم و گناه دانسته و بعضی از آنها چون [[اشاعه فحشا]]، از [[گناهان کبیره]] بوده و مرتکبین آنها را مجرم و مستحق [[تعزیر|تعزیر شرعی]] و برخی دیگر را موجب [[حد شرعی]] دانسته است.

استراق سمع یا شنود به عمل مخفیانه گوش دادن به مکالمه خصوصی دیگران بدون رضایت آنها گفته می‌شود.<ref>فیومی، المصباح المنیر، ۱۴۱۸ق، ج۱، ص۲۷۴؛ ساریخانی، «جایگاه شنود در نقض حریم خصوصی از منظر فقه و حقوق»، ص۳۲.</ref> برخی بر این نظرند که با توسعه فناوری‌های ارتباطی، حیطه استراق سمع یا شنود از مکالمات فراتر رفته و شامل تماس‌های تلفنی، پیامک‌ها و نامه‌های الکترونیکی و ...نیز می‌شود.<ref>ساریخانی، «جایگاه شنود در نقض حریم خصوصی از منظر فقه و حقوق»، ص۳۲.</ref>

از نظر [[علامه طباطبایی]]، بیاناتی که در این آیات آمده است از باب مثال‌هایی است که حقایق معقول و خارج از حس را برای [[عقل]] انسان فهم‌پذیر می‌کند.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۷۸ش، ج۱۷، ص۱۲۴.</ref> براین اساس مراد از نزدیک شدن [[شیاطین]] به آسمان و استراق سمع و به دنبال آن هدف شهاب‌ها قرار گرفتن ، این است که شیاطین می‌خواهند به عالم [[فرشتگان]] نزدیک شوند، و از اسرار خلقت و حوادث آینده سر درآورند و [[ملائکه]] هم ایشان را با نوری از [[ملکوت]] که شیاطین تاب تحمل آن را ندارند، دور می سازند و یا مراد این است که شیاطین خود را به حق نزدیک می کنند، تا آن را با نیرنگ‌های خود به صورت باطل جلوه دهند و یا باطل را به صورت حق درآورند، و ملائکه مانع آنها می‌شوند و حق صریح را هویدا می‌سازند، تا همه به نیرنگ آنها پی برده، حق را حق و باطل را باطل ببینند.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۷۸ش، ج۱۷، ص۱۲۴-۱۲۵.</ref>

*تبریزی، میرزا جواد، صراط النجاه، قم، دار الصدیقه الشهیده، ۱۴۳۳ق.