Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۵٬۴۰۱
ویرایش
اعتراف به گناه: تفاوت میان نسخهها
←خودافشایی نزد دیگران حرام است؟
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
[[ملا احمد نراقی]] در کتاب [[معراج السعادة (کتاب)|معراج السعادة]] ذیل عنوان «مواضعی كه [[دروغ]] گفتن در آنها جایز است» میگوید: «اگر از کسی که عمل بدی میان خود و [[خدا]] كرده باشد یا گناهی از او صادر شده باشد، سؤال كنند جایز است كه بگوید: نكردهام و نباید آن را افشا کند؛ زیرا افشای گناه نزد دیگران، گناهی دیگر است.»<ref>نراقی، معراج السعادة، ۱۳۷۸ش، ج۱، ص۵۷۵.</ref> [[سید عبدالله شبر]] از علمای [[شیعه]]، اعتراف به گناه نزد دیگران و افشای آن را یکی از مواردی میداند که در آن، [[گناه صغیره]] به [[گناه کبیره]] مبدل میشود.<ref>شبر، الاخلاق، ۱۴۲۹ق، ج۲، ص۲۱۷.</ref> | [[ملا احمد نراقی]] در کتاب [[معراج السعادة (کتاب)|معراج السعادة]] ذیل عنوان «مواضعی كه [[دروغ]] گفتن در آنها جایز است» میگوید: «اگر از کسی که عمل بدی میان خود و [[خدا]] كرده باشد یا گناهی از او صادر شده باشد، سؤال كنند جایز است كه بگوید: نكردهام و نباید آن را افشا کند؛ زیرا افشای گناه نزد دیگران، گناهی دیگر است.»<ref>نراقی، معراج السعادة، ۱۳۷۸ش، ج۱، ص۵۷۵.</ref> [[سید عبدالله شبر]] از علمای [[شیعه]]، اعتراف به گناه نزد دیگران و افشای آن را یکی از مواردی میداند که در آن، [[گناه صغیره]] به [[گناه کبیره]] مبدل میشود.<ref>شبر، الاخلاق، ۱۴۲۹ق، ج۲، ص۲۱۷.</ref> | ||
در روایتی از [[امام علی علیهالسلام|امام علی(ع)]] در واکنش به مردی که چهار بار به [[زنا]] اقرار کرده بود، نقل شده است که «چقدر زشت است برای مردی از شما كه مرتکب چنین اعمال زشتی شود و پس از آن خود را در ملأ عام افشا نماید».<ref>کلینی، الکافی، ۱۳۸۷ش، ج۱۴، ص۴۹.</ref> همچنین در روایتی از [[امام رضا علیهالسلام|امام رضا (ع)]] فاش کردن گناه نزد دیگران، موجب ذلت و خواری فاش کننده دانسته شده است.<ref>کلینی، ج۴، ص۲۲۱.</ref> [[محمدباقر مجلسی|علامه مجلسی]] در توضیح این روایت گفته است «فاش کننده گناه به سبب بی مبالاتیاش نسبت به [[ | در روایتی از [[امام علی علیهالسلام|امام علی(ع)]] در واکنش به مردی که چهار بار به [[زنا]] اقرار کرده بود، نقل شده است که «چقدر زشت است برای مردی از شما كه مرتکب چنین اعمال زشتی شود و پس از آن خود را در ملأ عام افشا نماید».<ref>کلینی، الکافی، ۱۳۸۷ش، ج۱۴، ص۴۹.</ref> همچنین در روایتی از [[امام رضا علیهالسلام|امام رضا (ع)]] فاش کردن گناه نزد دیگران، موجب ذلت و خواری فاش کننده دانسته شده است.<ref>کلینی، ج۴، ص۲۲۱.</ref> [[محمدباقر مجلسی|علامه مجلسی]] در توضیح این روایت گفته است «فاش کننده گناه به سبب بی مبالاتیاش نسبت به [[شریعت|شرع]] و عدم حیا در بازگو کردن گناه خود نزد دیگران، خوار و ذلیل شده و توفیق از او سلب میشود.»<ref>علامه مجلسی، مرآة العقول، ۱۴۰۴ق، ج۱۱، ص۲۸۶.</ref> | ||
با این حال، اعتراف به گناه در برابر کشیش، در میان میسحیان کاتولیک، یک آیین عبادی محسوب میشود.<ref>برنتل، آیین کاتولیک، ۱۳۸۱ش، ص۱۳۷.</ref> یکی از آداب اعتراف (که [[توبه]] هم خوانده میشود) این است که گنهکار برای اینکه آمرزیده شود، بایستی حتما بهطور شفاهی و در حضور کشیش به یکیک [[گناه کبیره|گناهان کبیره]] و [[گناهان صغیره|صغیره]] خود اعتراف کند.<ref>برنتل، آیین کاتولیک، ۱۳۸۱ش، ص۱۳۸.</ref> | با این حال، اعتراف به گناه در برابر کشیش، در میان میسحیان کاتولیک، یک آیین عبادی محسوب میشود.<ref>برنتل، آیین کاتولیک، ۱۳۸۱ش، ص۱۳۷.</ref> یکی از آداب اعتراف (که [[توبه]] هم خوانده میشود) این است که گنهکار برای اینکه آمرزیده شود، بایستی حتما بهطور شفاهی و در حضور کشیش به یکیک [[گناه کبیره|گناهان کبیره]] و [[گناهان صغیره|صغیره]] خود اعتراف کند.<ref>برنتل، آیین کاتولیک، ۱۳۸۱ش، ص۱۳۸.</ref> | ||