اسماء سبعه: تفاوت میان نسخه‌ها

در عرفان اسلامی،‌ اسم‌های [[خدا|خداوند]]، چینش منظم و خاصی دارند و نظام خارجی جهان براساس آن چینش ایجاد شده است. به گفته [[سید یدالله یزدان پناه]]، استاد علوم عقلی و عرفانی معاصر [[ایران|ایرانی]]، چینش اسماء الهی بدین گونه است: در سرسلسله اسماء، اسم جامع [[الله]] قرار داد و سپس به ترتیب اسماء ذاتی، اسماء هفت‌گانه، اسماء صفات، اسماء افعال و اسماء جزئی قرار دارند.

اسماء سبعه، اصطلاح عرفانی که مراد از آن اسماء هفت‌گانه کلی(نسبت به اسماء دیگر) هستند که ریشه سایر [[اسماء الحسنی|اسماء الهی]] شمرده می‌شوند و عبارتند از: [[حی|حیّ]]، [[علم خدا|عالِم]]، [[اراده الهی|مرید]]، [[قدرت خدا|قادر‌]]، [[سمیع و بصیر|سمیع، بصیر]] و [[کلام خدا|متکلم]].<ref>قیصری، شرح فصوص الحکم، ۱۳۷۵ش، ص۴۴؛ کاشانی، اصطلاحات الصوفیة، ۱۳۷۰ش، ص۳۳؛ یزدان‌پناه، مبانی و اصول عرفان نظری، ۱۳۸۹ش، ص۴۵۰.</ref> [[حافظ رجب برسی|حافظ رجب بُرسی]]، [[محدث]] و عارف [[شیعه]] قرن هشتم قمری، و عبدالرحمن جامی، [[تصوف|صوفی]] اهل [[ایران]] در قرن نهم قمری، به جای سمیع و بصیر، جواد و [[عدل (کلام)|مقسط]](عدل) را ذکر کرده‌اند.<ref>برسی، مشارق انوار الیقین، ۱۴۲۷ق، ص۴۸؛ جامی، نقد النصوص، مؤسسه حکمت و فلسفه ایران، ص۴۱.</ref> شرف الدین داوود قیصری،‌ از [[عرفان|عارفان]] بنام [[قرن هشتم قمری]]، اسماء سبعه را صفاتی شمرده که بر همه اشیاء احاطه تام دارند.<ref>قیصری، شرح فصوص الحکم، ۱۳۷۵ش، ص۴۴.</ref>

از اسماء سبعه، به ائمه سبعه،<ref>قیصری، شرح فصوص الحکم، ۱۳۷۵ش، ص۴۴؛ جامی، نقد النصوص، مؤسسه حکمت و فلسفه ایران، ص۴۰.</ref> اسماء الهی،<ref>جامی، نقد النصوص، مؤسسه حکمت و فلسفه ایران، ص۴۰؛ کاشانی، اصطلاحات الصوفیة، ۱۳۷۰ش، ص۳۳.</ref> اسماء سبعه اُوَل، ائمه الاسماء، اصول الاسماء،<ref>کاشانی، اصطلاحات الصوفیة، ۱۳۷۰ش، ص۳۳.</ref> امهات اسما و امهات هفت‌گانه نیز تعبیر شده است.<ref>یزدان پناه، مبانی و اصول عرفان نظری، ۱۳۸۹ش، ص۴۵۲.</ref> حافظ رجب بُرسی، اسم حیّ<ref> برسی، مشارق انوار الیقین، ۱۴۲۷ق، ص۴۸. </ref> و عبدالرزاق کاشانی، عارف و صوفی اهل [[کاشان]] در قرن هفتم و هشتم قمری،<ref>کاشانی، اصطلاحات الصوفیة، ۱۳۷۰ش، ص۳۴.</ref> عالم را امام الائمة(شریف‌ترین و برترین اسم از اسماء سبعه) خوانده‌اند.